Odkrycie opublikowane w międzynarodowym czasopiśmie naukowym Papers in Paleontology stwierdza, że ta metoda skamieniałości jest niezwykle rzadka i zwykle szkielet tych owadów szybko się rozkłada, ponieważ ma chitynowy skład, który jest związkiem organicznym.

"Stopień zachowania tych pszczół jest tak wyjątkowy, że byliśmy w stanie zidentyfikować nie tylko szczegóły anatomiczne, które określają rodzaj pszczoły, ale także ich płeć, a nawet zapas jednokwiatowego pyłku pozostawionego przez matkę, gdy budowała kokon", podkreśla wnuk Carlosa Carvalho, paleontologa z Naturtejo Geopark.

Carlos Neto de Carvalho twierdzi, że w ramach projektu zidentyfikowano cztery stanowiska paleontologiczne o dużym zagęszczeniu skamieniałości kokonów pszczół, sięgającym tysięcy na metr kwadratowy.

Miejsca te zostały znalezione między Vila Nova de Milfontes i Odeceixe, na wybrzeżu Odemira (dystrykt Beja).

"Przy 100 milionach lat skamieniałości gniazd i uli przypisywanych rodzinie pszczół, prawda jest taka, że skamieniałości jej użytkowników praktycznie nie istnieją", czytamy w notatce.

Według Geoparku Naturtejo, te kokony wyprodukowane prawie 3000 lat temu przechowują, niczym sarkofag, młode osobniki dorosłe pszczoły Eucera, które nigdy nie ujrzały światła dziennego.

Jest to jeden z około 700 gatunków pszczół, które do dziś występują w Portugalii kontynentalnej.

Zrozumienie przyczyn ekologicznych, które doprowadziły do śmierci i mumifikacji populacji pszczół prawie 3000 lat temu "może pomóc w zrozumieniu i ustanowieniu strategii odporności na zmiany klimatu".

"Gwałtowny spadek temperatury w nocy pod koniec zimy lub długotrwałe zalanie obszaru poza porą deszczową mogły doprowadzić do śmierci z zimna lub uduszenia i mumifikacji setek tych małych pszczół", ujawnia Carlos Neto de Carvalho.

Geopark Naturtejo Meseta Meridional, który jest częścią światowej sieci UNESCO , obejmuje gminy Castelo Branco, Idanha-a-Nova, Oleiros, Penamacor, Proença-a-Nova i Vila Velha de Ródão (w dzielnicy Castelo Branco) oraz Nisa (Portalegre).