Nispeten kısa bir süre içinde, diktatörlükten modern bir demokrasiye ilerleme olağanüstü.

Geceleri yolda

Birçok kişi hala sürüş koşullarından şikayet ediyor, sadece beni gülümsetiyor. Moped'ler (ve o zaman büyük bisikletler yoktu) neredeyse hiç arka ışık (ya da susturucu!). Bir arkadaş neredeyse geceleri karanlık bir yolda aşağı koştu ve onu azarladı bir adam durdurdu (bu kibar kelime). Motosiklet sürücüsünün cevabı “Neden arka ışığa ihtiyacım var, nerede olduğumu bilmem gerekmiyor?” oldu.

Geceleri eşek arabaları çok daha kötüydü ve birçoğu vardı. Elbette çok yavaşlardı ve arka lambaları yoktu. Ön tarafta da ışıkları var mı emin değilim. Çoğu yollar dar kır şeritleriydi ve karanlıkta mopedler ve arabalar yavaş ve ölümcüldü.

Göreceğiniz büyüleyici şeylerden biri, küçük bir köyde sürerseniz insanların size el sallayacağıydı. Yabancılar nispeten yeni bir fenomendi.

Algarve Lizbon birkaç saat oldu, çok yavaş, çok bükülmüş yollar. Daha sonra yeni Ponte da Salazar (25 Nisan köprüsü) tarafından Lizbon'a nehir üzerinden alabilirsiniz. Trenle gittiysen, güney tarafında sonlandırmak ve tekneyle geçmek zorunda kaldın.

Bu günlerde Portekiz, kişi başına düşen otoyolların uzunluğu için dünyada beşinci sırada yer alıyor. Sadece Kanada ve ABD daha fazla var, Avrupa'da Portekiz İspanya'ya sadece ikinci. Fransa 10'uncu, Almanya 12'sinde, İngiltere ilk yirmi beşte bile değil.

Hava yolculuğu

Faro havaalanı küçük, kötü tasarlanmış ve amaca uygun değildi, ama sonra yeniydi. İngiltere'ye sadece TAP veya BA uçabilir. Charter uçuşları vardı ama onlarla seyahat edemezdin. Bilet fiyatları yüksek veya daha yüksek ya da vardı. Çoğu uçuş Perşembe, Cumartesi veya Pazar günü idi. Uzun vadeli sakinlerin çoğu piste bakan büyük kapıların yanında durduğunu hatırlayacaktır. Arkadaşlarının gelip “terminale” doğru yürürken görebiliyordun. Onları görebilirdin ve onlar da seni görebiliyorlardı. O kadar çok dalga normaldi ki. Gümrüksüz bir “dükkan” ya da tezgah olabilir, ama ben bir tane hatırlamıyorum. Her şey çok basitti, şimdi sahip olduğumuz parıldayan yeni havaalanı gibisi yoktu.

Telekom

Artık normal ve rutin olarak kabul ettiğimiz çok şey aslında Portekiz'in kaydettiği ilerlemenin gerçek bir işaretidir. Telebağlantıları al. Belli ki cep telefonu yok, internet de yok. 70'lerde öncelikli olarak doktorlar ve rahipler (ve muhtemelen politikacılar) olmadıkça normal bir sabit hatlı telefon alamadınız. Telefon almak için bekleme listesi yıllarca sürdü, insanlar bir telefon vardı diye bir mülk satın alacaktı.

Operatörden uluslararası bir arama talep edilmesi gerekiyordu. Rezervasyon yapıldıktan sonra, bağlantı ile geri çağrılmanız saatler sürebilir. Aramaların bedeli ile seni korkutmayacağım bile.

Portekiz'de kadınlar “cam tavan"ı kırdı mı?

1974 devriminden önce, kadınlar nadiren yönetim pozisyonlarında görülürdü. İş dünyasında çok az cinsiyet eşitliği vardı. Üst düzey yönetimde hep ceketlerini omuzlarına takan bir sosyal grup vardı. Kim olduğun ve ne yaptığın hakkında güçlü bir ifade veren garip bir alışkanlıktı.

Aldığım izlenim devrimden sonra yönetimdeki çoğu adamın bir şeyin değiştiğini düşünmediğiydi. Kadınlar aksini düşünerek yeni fırsatları kavramaya başladılar.

Fransızca İngilizce değil

Devrimden önce ve kısa bir süre sonra Fransızca İngilizce değil, 'resmi' ikinci dildi. İşlerin nasıl değiştiğini. Bugünlerde İngilizce bilmeyen birini bulmak zor, ki bu harika, ama Portekizce öğrenmeyi daha zorlaştırıyor. O zamanlar başka seçenek yoktu. Bazı insanlar İngilizce konuşuyordu ama her gün öğrenmen gerekiyordu. Turizm çok yeniydi.

Alışveriş

Sırt pastırmasından çedar peynirine ve mayoneze kadar favori ürünlerinizin geniş mevcudiyeti Marmite mevcut değildi. Hellman'ın mayonezini istediysen Ayamonte'ye gitmek zorunda kaldın, ve çoğumuz gitmiştik. Bu bir köprü içermiyordu, o zaman İspanya'ya giden birkaç araba alan çok küçük bir feribottu. Oldukça ucuz ve düzenli, ama biz İspanya'ya seyahat ve daha fazla kolaylığı uzak bir ağlama.

Portekiz'in ortak pazara girişi her şeyi değiştirdi. Ülkeye akan yerel olarak bulabileceğinizi hiç hayal etmediğiniz ürünler. AB'ye girdiğimiz gibi 1 Ocak'ta Vila Real ve Ayamonte arasındaki sınıra gittim. Sınır muhafızları hala görevdeydi ama sorduğumda, “Ne yapacağımızı bilmiyoruz. Biz sınır artık açık olduğunu televizyonda gördük, ama kimse bize resmen söylemedi”. Pasaportları kontrol etmeden geçmemize izin verdiler.

Balıkçı köyleri gerçekten balıkçı köyleri vardı

Turizm gerçekten gelmeye başlayana kadar, 70'lerin sonlarında ve 80'lerin başında, seyahat broşürlerinde hala çekici bir şekilde “balıkçı köyleri” olarak tanımlanan şey gerçekten sadece balıkçı köyleriydi. Albufeira bile basit ve basitti. Yabancı sakinleri az ve çok uzaktı ve hepimiz birbirimizi tanıyor gibiydik.

Ne değişmedi?

Değişmeyen şey, Portekiz halkının olağanüstü misafirperverliği. Ünlü bir seyahat dergisi geçenlerde 'Neden Portekiz Dünyanın En Dostu Ülkesi olarak kabul edildi' başlığını verdi. Çok basit, Portekizliler. Hava hala temiz, plajlar muhteşem ve ödüllü. Balık hala denizde her zamanki gibi taze. Dışarıda yemek Kuzey Avrupa'nın bir kısmına mal olur ve suç da düşüktür. Çoğu yerleşik alanda bu mükemmel telekom ve hızlı elyaf ekleyin. Ucuz uçuşlar ve modern bir havaalanı ve geniş bir rowded otoyol ağı.

Portekiz elli yıldan az bir sürede inanılmaz ilerleme kaydetti. Mükemmel bir ülke değil ama çok yakın. Beğenmeyecek ne var ki?

Author

Resident in Portugal for 50 years, publishing and writing about Portugal since 1977. Privileged to have seen, firsthand, Portugal progress from a dictatorship (1974) into a stable democracy. 

Paul Luckman