Technisch gezien behoort het natuurlijk tot de mogelijkheden, in de zin dat Israël al meer dan een halve eeuw kernwapens heeft, maar het is niet iets wat een Israëlische regering, zelfs niet een van extreemrechts, ooit zou doen. De helft van de Israëlische bevolking zou onder de fall-out bezwijken, ongeacht hoe de wind waait.

Premier Binyamin Netanyahu schorste Eliyahu onmiddellijk, maar niet voordat deze zijn uitspraak 'verduidelijkte' door te zeggen dat het slechts een metafoor was. "Maar," voegde hij eraan toe, "een krachtige en disproportionele reactie op terrorisme is zeker nodig, die de nazi's en hun aanhangers duidelijk zal maken dat terrorisme niet de moeite waard is."

De nazi's? Ja, ze zijn terug en de Spaanse inquisitie is ook onderweg. De kruisvaarders hebben zich nog niet gemeld, hoewel ze alle Joden in Jeruzalem hebben afgeslacht toen ze de stad in 1099 veroverden. Misschien kunnen ze niet beslissen welke kant ze kiezen, omdat ze tegelijkertijd alle moslims in Jeruzalem hebben afgeslacht.

Maar genoeg over geschiedenis. We hebben een groot symbolisch moment om te observeren, want maandag of dinsdag is de dag dat het dodental van de Palestijnen in de Gazastrook, voor het overgrote deel burgers, de 10.000 bereikt.

Het is een puur symbolisch moment, want er moeten nog minstens zo'n duizend mensen begraven liggen onder het puin van de gebouwen waarin ze schuilden. Hun overblijfselen zullen pas over weken of maanden gevonden worden, als het schieten stopt en het opruimen begint. Maar het is een krachtig symbool, omdat Hamas het zo heeft gemaakt.

Hamas controleert alles in de Gazastrook, inclusief het ministerie van Volksgezondheid dat het dagelijkse dodental bekendmaakt, maar dat ministerie heeft in de internationale media de reputatie opgebouwd zo nauwkeurig mogelijk te zijn in zijn cijfers.

Waarom? Omdat de leiders van Hamas slim genoeg zijn om te weten dat een getal dat geloofwaardig is, meer overtuigingskracht heeft dan een getal dat overdreven en ongeloofwaardig is.

Wie overtuigen om wat te doen? De 'internationale gemeenschap' overhalen om in opstand te komen tegen het schouwspel van zoveel doden en Israël dwingen een staakt-het-vuren te accepteren.

Dat is in het verleden al een aantal keer gelukt en het zal deze keer waarschijnlijk ook lukken. Iedereen weet dat Hamas-militanten in de telling zijn opgenomen, maar iedereen weet ook dat de grote meerderheid van de slachtoffers echt onschuldige burgers zijn. Ongeveer de helft van de doden zijn vrouwen en kinderen.

Israëli zouden redelijkerwijs kunnen tegenwerpen dat deze internationale druk oneerlijk is. Tenslotte vond niemand het erg toen geallieerde bommenwerpers tijdens de Tweede Wereldoorlog de vrouwen en kinderen van echte nazi's, of tenminste echte Duitsers, doodden.

Geallieerde bommenwerpers vernietigden zestig Duitse steden en doodden ongeveer een half miljoen mensen, voornamelijk vrouwen, kinderen en oude mannen. (De meeste jongere mannen waren weg in de oorlog.) Het was waarschijnlijk niet eens rendabel: 80.000 geallieerde vliegtuigbemanningen kwamen ook om.

Minstens 10.000 Franse burgers werden gedood door geallieerde bombardementen tijdens het 'verzwakken' van de Duitse verdediging voor de landing op D-Day in 1944, en ook daar had niemand bezwaar tegen. Maar het verleden is een ander land.

Wat we nu hebben - en dat maakt het verschil - zijn levendige, constante beelden van het moordproces. De beelden van Israëlische gezinnen aan het ontbijt zijn het nieuws van vorige maand; de afgeslachte Palestijnse gezinnen zijn het nieuws van vandaag, en het aantal dagen dat we ze al zien neemt toe.

Ik maakte altijd de luie vuistregel dat internationale druk de Israëli's zou dwingen om te stoppen wanneer de moordratio tien tegen één zou zijn in hun voordeel, maar in dit specifieke geval zou dat meer dan 14.000 dode Palestijnen zijn. Ik kon dat niet geloven, dus ging ik naar de 'Jewish Virtual Reality' website om de verhoudingen te controleren.

Het is ingewikkelder dan dat. Tijdens de eerste oorlogen, toen het soldaten tegen soldaten was (de Israëlische defensiemacht tegen Arabische legers), kwam de werkelijkheid min of meer overeen met mijn mentale beeld: twaalf tegen één in het voordeel van Israël in de Sinaï-campagne van 1956, meer dan twintig tegen één in de Zesdaagse Oorlog van 1967, ongeveer acht tegen één in de Yom Kippoer-oorlog van 1973.

Maar in de latere campagnes, tegen guerrilla's, terroristen en incidentele omstanders, gaat het van de schaal af: 'Operatie Gegoten Lood' (2008-09) honderd tegen één, Operatie Pijler van Verdediging (2012) honderdvijftig tegen één; Operatie Protective Edge (2014) dertig tegen één, Operatie Bewaker van de Muren (2021) twintig tegen één.

We moeten dus waarschijnlijk niet verwachten dat de huidige operatie morgen wordt beëindigd.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer