Ik denk dat mijn vader in zekere zin nogal 'continentaal' was in zijn benadering van autobezit, want hij was niet geneigd om ze zo vaak in te ruilen. Als hij eenmaal de auto had die hij echt wilde, hield hij hem jarenlang veilig opgeborgen in zijn garage en gebruikte hij een goedkopere 'run-around' voor alle klusjes en de dagelijkse sleur.

Zijn dierbare auto's werden bijna een deel van de familie. Hij hield zijn Mercedes-Benz 450SE uit 1974 17 jaar lang en hij zag er nog steeds uit als een gloednieuwe auto toen hij uiteindelijk overstapte op een modernere Mercedes S500. De dag dat hij de 450SE inruilde, was eigenlijk een emotioneel moment (hoe gek het ook klinkt). Maar een auto die al 17 jaar meegaat, heeft de neiging een constante te worden, een rots in de branding. Hij is er altijd geweest, door dik en dun. De ouwe getrouwe.

Automotive aspiraties

Mijn vader droomde er altijd van om ooit de trotse eigenaar van een Rolls-Royce of Bentley te zijn. Maar het bezit van zo'n grandioze auto werd als een grote stap ervaren, zelfs toen duidelijk werd dat hij het zich kon veroorloven om deze meest decadente auto-aspiratie te verwezenlijken.

Hoewel omgeven door een zeker cachet, is een Rolls-Royce voor sommige minder enthousiaste zielen gewoon een andere auto - zij het een vrij dure. Maar mijn vader vreesde dat de realiteit van het bezit van en het rijden in zo'n auto, terwijl hij nog in de dertig was, een bepaalde indruk zou maken. Een indruk die bij sommige van zijn leeftijdgenoten misschien niet erg in goede aarde zou zijn gevallen. Tenslotte was een Silver Shadow niet echt de keuze van een jongeman. De meeste ambitieuze dertigers zouden waarschijnlijk hebben gekozen voor een sportieve Jaguar of de vooruitstrevendheid van een krachtige moderne Benz. Kiezen voor een wuivende, 'pipe & slippers' Shadow leek misschien een beetje O.T.T. en misschien zelfs wat voorbarig.

Onze belangstelling voor het merk Rolls-Royce gaat echter ver terug in de tijd. Mijn grootouders kochten voor zichzelf een prachtige donkerblauwe (Windsor Blue), Silver Shadow MK2 (1978). Ik herinner me dat ik met hen meeging naar Henlys of Chester als de auto een onderhoudsbeurt of reparatie nodig had.

Mijn jeugdherinneringen aan Henlys' geven levendige herinneringen aan paleisachtige showrooms bevolkt door vreemd uitziende heren gekleed in krijtstreep ochtendpakken. Deze kerels brachten hun dagen door met het jagen op elk stofje dat zich op de glanzende flanken van deze prachtige auto's durfde te nestelen. Ze wreven onmiddellijk alle vettige vingerafdrukken weg die op mysterieuze wijze op de verchroomde radiatorroosters of deurgrepen waren verschenen. Dit alles zorgde voor een showroom ervaring als geen ander. Het was op een ander niveau. Onderscheidend, absoluut en typisch Brits in elke zin van het woord. Een overblijfsel van oud fatsoen en gewoonweg uniek.

Mijn vader werd echter pas in de jaren negentig eigenaar van een Rolls-Royce of Bentley. Hij liet zijn aspiratie twintig jaar sudderen voordat hij de sprong waagde en er daadwerkelijk een kocht. Tot dan bleef hij trouw aan zijn mooie S-Klasse Mercedessen die (aantoonbaar) een veel betere rijdersauto waren dan de meeste grote, door Crew gebouwde gevaartes uit de jaren 70 en begin jaren 80.

Bentley Acht

Uiteindelijk besloot hij een Bentley Eight uit 1988 te kopen. De Bentley Eight was het model dat Crewe aanvankelijk had geïntroduceerd als een 'instapmodel' Bentley, met een meer eenvoudige specificatie en een zeer kenmerkende grille in ruitvormig draadgaas "chip cutter"-stijl, die helemaal teruggreep naar de beroemde hoogtijdagen van Bentley op Le Mans.

Er werden echter maar heel weinig Bentley Eight-modellen besteld met alleen die basisspecificatie van pluche velours zetels, stalen wielen, rechthoekig walnotenhoutfineer en die unieke grille met draadgaas. De meeste Bentley Eights waren in feite zeer hoog gespecificeerd. Een paar van hen behoorden tot de meest weelderige atmosferische auto's die de fabriek verlieten. De lijst met opties werd alleen beperkt door de dikte van de portemonnee van de koper of misschien door zijn vermogen om dergelijke auto-excessen een halt toe te roepen.

Uiteindelijk werd het Bentley Eight-model vervangen door de meer gespecificeerde Bentley Brooklands, die kon worden uitgerust met een lagedrukturboversie van de 6,7 liter V8 Rolls-Royce-motor, de motor die elke Royce of Bentley had aangedreven die sinds 1959 de fabriek in Cheshire had verlaten.

Na 1986 veranderden de Bentley's in iets dat heel kenmerkend was voor Bentley, ondanks het feit dat ze veel van hun onderstellen deelden met de Rolls-Royce modellen van die tijd. Een Bentley werd geleverd met enorme, sportief ogende dubbele Cibié-koplampen. Ze konden ook bogen op krachtige turbomotoren en werden geleverd met aanzienlijk stijvere ophangingssystemen; een ophangingssysteem dat hielp bij het leveren van duidelijk scherpere rijeigenschappen die hielpen bij het benutten van al die ongelooflijke extra "oomph!"

Alle aandacht die aan het merk Bentley werd besteed, wierp zijn vruchten af voor het bedrijf, want het slaagde erin een steeds jongere aanhang te lokken. Een gloednieuwe, jeugdigere en ambitieuzere klantenkring begon Bentley's pas ontdekte coolness, rijeigenschappen en dapperheid te waarderen. Er was ook oprechte waardering voor de roemruchte afkomst en het legendarische sportieve erfgoed van het merk.

Eind jaren '80, begin jaren '90 was de naam Bentley synoniem geworden met een gloednieuw ras van uiterst capabele sportsedans. Bentley-motorwagens stonden niet langer aan de zijlijn, om slechts als omgebouwde Rolls-Royces te bestaan. In plaats daarvan versloegen deze prachtige creaties voor het eerst Rolls-Royce-modellen. Het was heel gemakkelijk te begrijpen waarom, want elke auto die de poorten van de fabriek in Crewe aan Pymm's Lane verliet, had een onmiskenbaar niveau van onbeschaamde luxe en een grote mate van Bentley-achtige weelde. Een weelde die met gemak die van een Rolls-Royce evenaarde. Bentley slaagde erin dit alles te verenigen in auto's die ook nog eens grenzeloos rijplezier boden. Hun auto's konden ook een serene en ontspannende 'eerste klas' omgeving bieden voor aspirant-magnaten die misschien liever een beroep deden op de diensten van een professionele chauffeur.

De modieuze nieuwe Bentleys van de jaren '80 en '90 waren een verzameling auto's die moeiteloos elke gelegenheid aankonden en daarbij uitblonken bij elke draai aan de sleutel. Het waren werkelijk kolossen, monarchen van de macadam en een ware bron van trots en prestige voor al diegenen die het geluk hadden ze te mogen ervaren.

Het exemplaar dat mijn vader uiteindelijk kocht was:

Een Bentley Eight die vanaf nieuw slechts 7.000 mijl had gereden, afgewerkt in Royal Ebony metallic. De auto werd geleverd met volledig RRSH, Parchment lederen zetels met leisteen biezen en een bovenrol in leisteen, een knierol in Parchment en een hoedenplank in Parchment. Hij werd geleverd met prachtig Bird's Eye Maple fineer inclusief de taillerails. De Wilton tapijten waren beige, met leisteen biezen, inclusief op maat gemaakte Rolls-Royce lamswollen overdekens. Hij was uitgerust met Bentley lichtmetalen velgen en white wall banden.

De auto werd gekocht van Michael Powles uit Norwich.

Ik bezit deze auto tot op de dag van vandaag. Hij heeft nog maar 44.000 mijl gereden vanaf nieuw.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes