Vorige week ben ik teruggekeerd naar een strand waar ik al vele jaren niet meer geweest ben en waaraan ik zeer goede herinneringen heb van een bezoek met het hele gezin toen ik klein was.

Het heet de Praia do Barril maar wij noemden het altijd 'het kleine treinstrand'. Er is gewoon iets aan om daarheen te gaan dat voelt als een avontuur. Misschien is het het feit dat je er niet zomaar op kunt stappen en moet beginnen aan wat zelfs nu nog aanvoelt als een epische reis of zoektocht - voordat je ook maar één voet in het zand kunt zetten.

Steek de brug over als je er aan komt

Eerst moet je de brug over. Ik herinner me dat ik me een beetje als Indiana Jones in de Temple of Doom voelde op dit stuk. Gelukkig was het nooit nodig om 'full-Indy' te gaan (de touwen doorsnijden met een machete en je zo lang mogelijk vasthouden) en bovendien is de brug tegenwoordig een stuk steviger en moderner - zelfs Harrison Ford op zijn uitzinnigst zou hem niet kunnen laten bewegen.

Maar het is nog steeds erg leuk. En wat je je misschien niet realiseert, is dat als je eenmaal aan de overkant bent, je officieel op het Ilha de Tavira bent (dus dit is misschien de perfecte manier om het eilandleven uit te proberen als je niet van boottochtjes houdt).

Neem de trein

De rails werden oorspronkelijk aangelegd om de tonijnvissers te steunen, maar worden nu gebruikt om dit bijna magische treintje te laten rijden dat toeristen heen en weer naar het strand brengt. De rit is iets meer dan een kilometer en duurt ongeveer 10 minuten.

Ik herinner me dat mijn neefjes en ik gretig aan boord stapten met mijn oma en opa, terwijl ik nooit kon begrijpen waarom, maar mijn ouders en tantes en ooms er absoluut op stonden om te lopen.


Een wandeling voor de zintuigen

Omdat mijn benen sindsdien aanzienlijk langer zijn geworden (en de reis tegenwoordig dus een stuk korter lijkt) lijkt hun besluit om te lopen niet meer zo gek of saai. Het is een heerlijke wandeling langs de moerassen en door het bos, waar van alles te zien, te horen en te ruiken valt. Er hangen allerlei interessante geuren in de lucht. Zo is er een plant genaamd perpétua das areias (Helichrysum stoechas) die in de zomermaanden gele bloemen heeft en naar kerrie ruikt.

Zwaai naar de krabben

Je krijgt ook de kans om de vele interessante bewoners van het moeras te bestuderen. Bij eb ziet u ongetwijfeld een ongewone krab, de bocas-da-cava terra, die zijwaarts wegscharrelt in zijn modderpoel. Kent u die? Het mannetje heeft één enorme klauw (er staat een prachtig metalen standbeeld van op een rotonde op de weg naar het strand van Faro). Mijn grootvader zei altijd dat als je heel stil blijft zitten, ze naar je komen zwaaien.

Allerlei prachtige Algarviaanse avifauna brengt er ook haar dagen wadend door - dus geen wonder dat de krabben zich nooit te ver van hun holen wagen.

Onze geliefde Algarviaanse kameleon leeft hier ook (maar veel geluk om hem te vinden).

De zeezijde van het eiland

Het zand, dat ik vergeten was, is opmerkelijk zacht en wit en met de zee die over het algemeen vrij kalm en ondiep is, is het nog een reden waarom het een goede keuze is om hier met kinderen te komen.

Zoals ik in het begin al zei, ben je op een eiland en er zijn eigenlijk drie stranden. Als u naar het oosten loopt, komt u uiteindelijk bij Praia da Terra Estreita in het midden en als u doorloopt komt u aan het eind bij Praia da Ilha de Tavira.

Als u echter besluit om in plaats daarvan naar het westen te lopen, dan is er na ongeveer twee kilometer een strand dat Praia do Homem Nu heet.

Het ankerkhof

Een ander ongewoon kenmerk van dit strand dat het zo anders en interessant maakt, is het Cemitério das Âncoras of Anchor Graveyard (Ankerkerkhof). Meer dan 100 van deze grote oude roestige ankers liggen verspreid tussen de duinen en vormen een nogal episch gedenkteken voor de tonijnvisserij die hier vroeger bloeide. Interessant om weten is dat deze ankers niet werden gebruikt om boten vast te zetten, zoals je je zou kunnen voorstellen, maar om enorme visnetten op hun plaats te houden.

Van vissen naar baden

Nu er hier geen tonijn meer te vinden is, heeft het strand de faciliteiten die vroeger werden gebruikt om tonijn te vangen, op een prachtige manier omgetoverd tot, nou ja... een 'toeristenfuik'.

De oude en mooie gebouwen die de vissers vroeger gebruikten, zijn nu omgebouwd tot verschillende cafés, badkamers (met douches - dat is een pluspunt) en er is zelfs een museum, het Museu do Atum, waar u meer te weten kunt komen over de geschiedenis van het strand en waar u foto's kunt bekijken uit de tijd van de tonijnvangst.

Het is dus maar een suggestie, maar misschien is het nu tijd om zelf aan deze 'grote treinreis' te beginnen? Ik zou het immers geen 'verborgen juweel' durven noemen in de zomer.