Het was niet omdat ik een universitaire graad had behaald of zoiets opwindends. Nee, het was omdat ik mijn allereerste echte zakelijke bijeenkomst bijwoonde. Verteerd door trots, moet ik er ondraaglijk zelfvoldaan uitgezien hebben. Daar stond ik dan, fris gezicht, in pak en met laarzen aan en van top tot staart bedekt met Brut-33. Maar de waarheid is, dat ik die vergadering alleen kon bijwonen omdat mijn vader (die een echte zakenman was) de taak had gedelegeerd. Hij had me weggestuurd zodat hij niet zo'n saaie bijeenkomst hoefde bij te wonen. Ik heb nooit echt veel geleerd op die vergaderingen. Eerlijk gezegd, besteedde ik er niet veel aandacht aan. Het ging allemaal om ego.

Pikorde

Wat ik wel leerde, was over pikorde en hoe metaal ertoe deed in deze vreemde bedrijfscultuur. Ik leerde hoe er over elke 'afgevaardigde' boekdelen werden gelezen voordat hij of zij ook maar één voet had gezet in de pluchen foyers met tapijt of ook maar één canapé had verorberd. Dat komt omdat alle ogen gericht waren op de parkeerplaats. Het ging er allemaal om wat voor badge er op de achterste flanken van je auto was geplakt.

Ik veronderstel dat de dingen heel anders zijn in de wereld van vandaag? Gaat het er nu niet om de juiste vervoersoplossingen te hebben om te laten zien hoe eco-bewustzijn je bedrijfsmodel heeft getransformeerd in een soort uber-'groen,' duurzaam ding van ecologische schoonheid? Als je baas arriveert in een Range Rover met 10 km/uur of een asfaltvernietigende Bentley, past dat niet echt in de huidige verhaallijnen? De 'chef-dame' van de conferentie met haar bob, hoge hakken, marineblauwe broek en identiteitsplaatje zou niet onder de indruk zijn van zo'n vertoning van decadentie die de planeet verwoest.

Een andere wereld

Dus ja, het is zeker een heel andere wereld. De grote autofabrikanten hebben de ooit begeerde categorie 'Executive Saloon' al lang verlaten. Die modellen zijn verdwenen, naar de annalen van de geschiedenis verwezen, opgegeten door de gevreesde blik-worm en veranderd in treurige hoopjes roestige zemelenvlokken. Tegenwoordig kunt u bij Ford nog net een Mondeo vinden en bij Vauxhall-Opel nog net een Insignia. Maar geen van beide zou ooit echt kunnen worden beschouwd als een executive sedan? Geen van beide zou passen bij de hedendaagse aspirant-moguls uit mijn jeugd.

Het tijdperk van wat wij zouden beschouwen als 'Managers Cars' is duidelijk al lang voorbij. Schitterende auto's zoals de Ford Granada/Scorpio's, de grote Rover 800's, Vauxhall-Opel Carltons en de machtige Volvo 760's roepen nog steeds herinneringen op aan enkele zeer belangrijk uitziende personen die erin rondtuften. Het waren de mensen die onze lokale bankkantoren, advocatenkantoren of huisartsenpraktijken runden.

Zelfs Vauxhall-Opel, ooit bekend om de productie van saaie, kletterende, roestgevoelige auto's, deed mee aan de directie-auto act. Zij produceerden de vrij eenvoudig gebouwde Carltons en Senators. GM plakte gewoon wat spitstechnologie op het oude vertrouwde onderstel om hun volgende generatie auto's niet alleen kogelvrij te maken, maar ook soepel lopend, luxueus en zuinig.

De tweede generatie Senator was alleen beschikbaar als vierdeurs saloon. Hij verving de oude hoekige Senator in september 1987. Het was een mix van beproefde en geteste hardware getrouwd met fancy-pants EFi-ABS-ESP spul dat hielp de nodige 'street cred' te verstrekken. Het resultaat was verbluffend. De auto's waren weelderig en briljant zonder ooit overdreven ingewikkeld te zijn. De styling was ook niet slecht.

Indrukwekkende capaciteiten

Ondanks indrukwekkende capaciteiten in combinatie met een onwaarschijnlijk niveau van comfort en betrouwbaarheid, dachten slechts weinigen aan de Vauxhall Senator als een executive saloon. Dit was nogal tragisch, want ze waren echt absoluut voortreffelijk. Deze superlatieven waren niet verloren voor de politie in het Verenigd Koninkrijk, die hield van de comfortabele, kilometervretende eigenschappen van de Senators, evenals hun scherpe rijeigenschappen. De uitstekende rijeigenschappen gaven de Senators de wendbaarheid van veel kleinere auto's in combinatie met het feit dat ze sublieme, raket aangedreven snelwegcruisers waren. Maar op de gewone weg was Vauxhall gewoon niet geschikt als fabrikant van topklasse zakenauto's. Dit ondanks het feit dat de Senator net zo goed was als een Jaguar XJ - tegen een fractie van de kosten.

De Senator bood aanvankelijk twee motoren die gebaseerd waren op de al lang in gebruik zijnde zes-in-lijn (nokken-as) eenheden. Ze kwamen in 2.5 of 3.0-liter cilinderinhoud. Er was niets bijzonder opwindends aan het oude standaard onderstel of de over het algemeen archaïsche techniek, behalve dan het feit dat - het werkte. Het werkte zelfs briljant. De automatische versnellingsbak en de motor 'communiceerden' elektronisch om bijna naadloos te schakelen. Het was verbazingwekkend. Alles voelde goed aan. Dit was, zonder twijfel, een eersteklas auto-ervaring.

De Senators en de Carltons waren RWD, net als de meeste van de beste aanbiedingen van die tijd. Jaguar, BMW, grote Volvos, Ford en zelfs Rolls-Royce & Bentley gebruikten al lang gebruikte, bewezen RWD hardware in hun high-end voertuigen. In die tijd leek het gewoon verstandig om bewezen hardware aan te passen aan moderne elektronische tovenarij. Niemand wilde het risico lopen om vertrouwde formules op te geven. Ik geloof vurig dat de auto's er veel beter door zijn geworden. Het ging zelden mis en zelfs als het misging, wisten technici de fouten te vinden. Anders dan tegenwoordig.

Populariteit

Oorspronkelijk was GM van plan om het nieuwe Senator-model in vrij bescheiden aantallen te produceren, maar de auto werd zeer populair onder zowel detailhandel- als wagenparkkopers. Het gerucht deed de ronde dat de Senator heel bijzonder was, ondanks zijn archaïsche loopwerk. Uitstekende chassisconstructie en superieure geluidsisolatie zorgden voor indrukwekkende resultaten. De cabine van een Opel Senator was een zeer aangename plek om te zijn. Het slanke, aerodynamische ontwerp van de tweede generatie Senators viel ook in de smaak. Dit maakte het grote zescilinder vlaggenschip van de Opel ongebruikelijk zuinig, wat de verkoop opnieuw stimuleerde.

De verkoop werd ook gestimuleerd door de uitstekende bouwkwaliteit, inclusief mooi aansluitende panelen. Moderne vlakke beglazing zorgde voor een luchtig interieur en superieur zicht rondom. Zacht aanvoelende interieurmaterialen voelden prettig aan vanuit de knusse fauteuil-stijl zetels. Dit alles betekende dat de prestige van het merk er niet langer toe deed en de verkoop verraste Vauxhall dan ook.

De Senator was een briljante auto die door sommigen om de verkeerde redenen over het hoofd werd gezien. Vauxhalls hebben nooit bekend gestaan om hun goede restwaarde, dus gebruikte Senators waren uiteindelijk gewild als goedkope luxewagens voor mensen met een budget. Goede exemplaren vielen in de handen van degenen die gewoon een goedkope dagelijkse hack met een paar toeters en bellen wilden. De latere 24-kleppers waren niet zo kogelvrij als de vroegere motoren, dus als het dan toch een keer misging, stuurden de gierige Wayne en Waynetta ze gewoon naar de schroothoop. En daarom zijn deze oude Senators nu zo uitzonderlijk zeldzaam.

De arme oude Senator heeft nooit kudo's verdiend temidden van die hedendaagse bende van M&S geklede 'yuppies'. Maar dat zal voor altijd hun verlies zijn. De Senator was een geweldige auto die gewoon niet de juiste stamboom had. En dat is een echte schande. Onvervalst snobisme en blinde vooroordelen zorgden ervoor dat veel mensen een absoluut juweeltje misliepen.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes