Dit beeld van een verdeeld Westen dat aan de zijlijn blijft staan, is nog verergerd door de perceptie dat de Westerse "mogendheden" zelfs tegenover het Russische zwaard-zwaaien heel weinig lijken te doen. Ze kijken slechts schuchter toe hoe Vladimir Poetin flagrant veel gevestigde internationale normen aan zijn laars lapt. De Anglo/US interventionistische "politieagent van de wereld" ideologie van vrijheid tegen elke prijs lijkt slechts een schaduw van zijn vroegere zelf te zijn. Het is bijna alsof je luistert naar een ouder wordende rockster die de o zo bekende deuntjes niet meer met evenveel elan kan meezingen.

Sommigen zullen mijn beoordeling van deze situatie misschien als een tikje O.T.T. (over the top = overdreven) beschouwen. Ja, het Westen lijkt nog steeds de taal te spreken. In feite horen we vaak behoorlijk harde retoriek donderen uit de richting van talrijke NAVO-leiders. Maar praten is één ding; het heeft geen echte waarde als de retoriek niet wordt ondersteund door een beetje actie. Het probleem is dat de westerse mogendheden overduidelijk hebben gemaakt dat zij Oekraïne niet het soort bijstand zullen verlenen dat het land nodig heeft om de ongewenste avances van Poetin af te slaan.

De regering Biden is heel duidelijk geweest. Ze zullen geen Amerikaanse laarzen op de grond zetten tijdens een conflict in Oekraïne. Militaire strategen zijn al van mening dat Biden de boot heeft gemist als het gaat om het versterken van de Oekraïense strijdkrachten met moderne apparatuur, zoals geavanceerde grond-luchtraketten of geavanceerde gevechtsvliegtuigen, die het land een realistischer kans hadden kunnen bieden om Poetin's troepen op afstand te houden.

Dus ondanks verklaringen over "snelle en strenge" repercussies voor elke Russische inval op soeverein Oekraïens grondgebied, is de realiteit van wat zou kunnen worden beschouwd als pragmatische opties in feite heel anders dan de praatjes.

De Amerikanen lijken een beetje belegerd en lichtelijk gecompromitteerd, terwijl hun burgers weinig zin hebben in enige vorm van confrontatie. Hoe moet dit er voor Poetin uitzien? Minder dan 15% van de Amerikanen zou bijvoorbeeld de inzet van Amerikaanse grondtroepen steunen. De Europese hoofdsteden zijn al even terughoudend. Dit is begrijpelijk wanneer men bedenkt dat Europa volledig afhankelijk is van aardgasleveranties uit Rusland. De beer mag niet worden geprovoceerd. Dit betekent dat de handen van Europa in feite gebonden zijn. Niemand is bereid zijn eigen neus af te snijden omdat er gewoon te veel op het spel staat.

In één woord, de huidige situatie in Oekraïne is niet alleen potentieel catastrofaal voor de toekomst van Oekraïne, maar vertegenwoordigt ook een reeks sombere, maar volkomen voorspelbare omstandigheden, die nu ernstige mondiale problemen in het vooruitzicht stellen.

Het Westen heeft zich heimelijk afgewend van wat ooit een kernaspiratie was. Een deel van dit streven was de voormalige Sovjet-Staten op één lijn te brengen met de meer liberale westerse waarden. Rusland heeft dit lange tijd gezien als een westerse geleidelijke verschuiving, vooral sinds enkele van de voormalige Sovjet-blokstaten deel zijn gaan uitmaken van de uber-liberale EU en de NAVO. Een paar liberale die-hards koesterden zelfs de ambitie dat Rusland zelf op een dag een soort revolutie zou meemaken en daarna zou kiezen voor een meer westerse aanpak, misschien zelfs met de gouden bogen van McDonald's op het Rode Plein! Dat zou pas echt een baken van westerse invloed zijn.

Al verschillende generaties lang is een zelfverzekerde westerse wereld vol lentepret, aangemoedigd door het gelukkige idee van een steeds meer geglobaliseerde uiting van hun waarden die geleidelijk regio's binnendringt waar dergelijke begrippen ooit volstrekt ondenkbaar waren. Dergelijke hooggestemde aspiraties brokkelden echter rampzalig af toen die "lentepret" werd overtroffen door een Arabische lente. De liberale droom stortte in chaos na een reeks spectaculaire westerse eigengereidheden in het Midden-Oosten.

De afbrokkelende liberale orde heeft meer dan één onderliggende oorzaak. Het vastberaden streven van het Westen naar een globalistische agenda is verkeerd uitgevallen. Dat komt omdat we de controle hebben opgegeven over veel te veel essentiële aspecten waarvan we zo afhankelijk zijn om ons systeem efficiënt te laten functioneren. Of het nu gaat om energievoorziening, auto-onderdelen, microprocessors of voedselvoorziening. Het komt allemaal bij elkaar.

Westerse beleidsmakers hebben onzekere "just-in-time" bevoorradingsketens gecreëerd die nooit echt zinvol zijn geweest omdat er maar heel weinig in reserve wordt gehouden. Aan de andere kant is ons collectieve vermogen om te consumeren voortdurend gegroeid. Het Verenigd Koninkrijk beschikt momenteel niet over strategische voedselreserves. Het weinige dat er is, bedraagt slechts een paar dagen voorraad. Dit brengt onze voedselzekerheid ernstig in gevaar, op precies dezelfde manier als de energiezekerheid is aangetast door ons onvermogen om reserves aan te houden.

De meesten van ons beschouwen volle schappen in de supermarkt als volkomen vanzelfsprekend, maar de logistiek om die schappen op peil te houden is een gigantische onderneming. Er zijn tegenwoordig geen Europese boterbergen of wijnmeren meer. Dit scenario heeft schurkenstaten en dictatoriale sterke mannen meer potentiële invloed gegeven dan ooit tevoren. Zij kunnen het Westen vrij gemakkelijk gijzelen en tegelijkertijd hun eigen agenda's grotendeels ongestoord doordrukken.

In de afgelopen 25 jaar hebben veel westerse landen bezuinigd op hun defensiebudgetten. Daardoor is hun militaire capaciteit afgenomen. Velen werden in de waan gelaten dat conflicten zouden worden ontmoedigd door een wereldwijde symbiotische economische coëxistentie, compleet met integratie van het volk en goede wil. Rusland heeft duidelijk het tegendeel bewezen.

Wat we nu in Oekraïne zien, is een symptoom van het bovenstaande. Het is hachelijk omdat andere mogendheden in de wereld wellicht acht slaan op de reactie van het Westen. Het Chinese regime is een uitstekend voorbeeld. We weten allemaal dat China al lang een standpunt heeft over Taiwan. Als een moedig China zou besluiten Taiwan binnen te vallen, wat zou het Westen daar dan realistisch gezien tegen kunnen doen? De waarheid is dat het Westen voor zijn eigen voortdurende welzijn nog sterker afhankelijk is van de Chinese economie. De pandemie heeft dit meer dan voldoende aangetoond.

Ik hoop van harte dat deze Oekraïne-crisis het Westen aan het denken zet. Het is overduidelijk geworden dat een systeem dat wordt geregeerd door een bende liberalistische elites die vanuit ivoren torens naar beneden turen, voor velen geen buitengewoon succesverhaal is geweest. De elites lijken een groep te zijn die niet de wens schijnt te hebben om de voor de hand liggende en tastbare kwesties van de dag te begrijpen. Ofwel dat, ofwel kiezen ze ervoor ze te negeren. Zelfs toen de Russen bezig waren met het opbouwen van een massale militaire aanwezigheid rond Oekraïne, was het duidelijk dat de boodschap niet door iedereen was opgepikt. De Duitse regering was bijvoorbeeld uiterst ongelukkig met het laten vallen van het project "Nord Stream 2". Oekraïne toont toch aan dat individuele landen dringend werk moeten maken van een duurzamere, zelfvoorzienende aanpak van het energiebeleid, met inbegrip van de onbespreekbare zaken als kernenergie en zelfs fracking?

Als Confucious ooit zei: "Wie het langste rietje heeft, drinkt de meeste limonade" - dan zou hij in principe gelijk hebben gehad. Het gaat allemaal een beetje mis wanneer mensen als Poetin hun enorme schoenen op het rietje stampen. Dan beginnen de problemen pas.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes