De meeste Ierse katholieken van haar tijd haatten Engeland, maar zij reserveerde haar haat voor Duitsland omdat de helft van de jonge mannen die zij had gekend in de Eerste Wereldoorlog waren gedood. Ze moest begrijpen waarom Newfoundlanders duizenden kilometers van huis door Duitsers werden gedood, en dat was haar antwoord.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog runde ze een pension waar marineofficieren op de Noord-Atlantische konvooiroute verbleven tussen twee reizen. De enige overgebleven babyfoto toont mij op de schoot van een jonge Canadese luitenant die minder dan een maand later dood was, getorpedeerd door een U-boot net buiten de havenmond. Weer Duitsers. Ze heeft het hen nooit vergeven.

Ze had het mis, natuurlijk, en niemand praat tegenwoordig nog zo over de Duitsers. Nou ja, sommige Russen nog wel, maar veel mensen in het Westen zijn bezig die laster over te brengen op de Russen zelf. Zij geloven nu - grotendeels dankzij de inval in Oekraïne - dat het de Russen zijn die oorlog in het bloed hebben.

Wat deze groeiende overtuiging in het licht heeft getrokken, was de ongelukkige opmerking van Joe Biden dat de Russische president Vladimir Poetin "niet aan de macht kan blijven". Dat werd alom geïnterpreteerd als een aansporing tot regimeverandering in Moskou, wat een goed idee zou zijn, maar wat geen geoorloofde opmerking is in termen van internationaal diplomatiek discours.

Het Witte Huis ontkende naar behoren dat Biden dreigde Poetin omver te werpen, en de nieuwscyclus ging verder met het volgende onderwerp. De publieke discussie over de mogelijkheid Poetin ten val te brengen heeft echter een andere en meer fundamentele vraag opgeworpen: zou het werkelijk enig verschil uitmaken Poetin te ontslaan?

Er zijn ongetwijfeld nog een dozijn mensen die hier nu artikelen over schrijven, maar het eerste artikel dat mijn aandacht trok stond in de "i", de Londense krant die beweert bestemd te zijn voor "verlopen lezers van kwaliteitskranten". De titel was "Putin ontslaan is niet het antwoord - dit gaat dieper", en het is tamelijk representatief voor zijn soort.

Het is geschreven door Mark Wallace, chief executive van de Conservative Home blog, die beweert dat "de ongemakkelijke waarheid achter (Poetin's) behoud van macht, en wat hij kiest om ermee te doen, is dat een groot en machtig deel van de Russische samenleving actief houdt van wat hij doet."

"Poetin schatte in wat hem een populaire leider zou maken en ging daarmee aan de slag. Het bloedige spoor van conflicten dat hij vanuit Moskou door Georgië, Syrië en Oekraïne heeft getrokken... is inherent aan de manier waarop hij zijn achterban aanspreekt, zowel aan de top van Ruslands economische, militaire en politieke instellingen als bij de man en vrouw in de straat."

Met andere woorden, de Russen hebben oorlog in hun bloed.

Zelfs de opiniepeilingen zeggen dat. In een telefonische enquête van twee weken geleden door Lord Ashworth Polls zei 76% de "speciale militaire operatie" in Oekraïne te steunen, 81% zei dat deze nodig was om de Russische veiligheid te beschermen, en 85% had een gunstig beeld van Vladimir Poetin.

De cijfers zijn natuurlijk onbetrouwbaar: zou u altijd de waarheid vertellen aan een vreemdeling die uit het niets opbelt en gevaarlijke vragen stelt? Opvallend was ook dat een meerderheid van de jongste leeftijdsgroep (18-24 jaar) eigenlijk tegen de oorlog was, dus er is enige hoop als je wilt. Maar een duidelijke meerderheid van de Russen staat vierkant achter de invasie van Oekraïne.

De Russen zijn misleid, maar het is een misvatting die bijna alle voormalige Europese koloniale machten heeft getroffen nadat zij hun imperium hadden verloren. Je zou het 'post-imperiaal spiergeheugen' kunnen noemen, zoals het fantoomgevoel dat een geamputeerd been er nog is zelfs nadat het is verdwenen. Over het algemeen gaat het om meerdere oorlogen met een voorbestemming.

De piekperiode hiervoor was 1950-1975, toen de Fransen, de Britten en de Portugezen elk verschillende vergeefse oorlogen voerden om hun koloniën te behouden, of er tenminste voor te zorgen dat 'bevriende' regimes de macht erfden na de onafhankelijkheid: Algerije en Vietnam; Kenia en Cyprus; Angola en Mozambique.

Het Russische keizerrijk stierf veel later (1991), deels omdat het een landimperium was, met veel Russen die zich in alle koloniën vestigden, en deels omdat het de laatste zeventig jaar deed alsof het geen keizerrijk was en zichzelf in plaats daarvan de Sovjet-Unie noemde. De meeste Russen zien dus niet eens het verband met dekolonisatie elders.

Maar het is eigenlijk hetzelfde voorbijgaande verschijnsel, met dezelfde onvermijdelijke uitkomst. De Russen hebben niet echt permanent oorlog in hun bloed. Niet meer dan alle anderen, in ieder geval.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer