Portugal staat bekend om zijn sinaasappels, en sommige landen hebben hun versie van het woord Portugal gebruikt om hun sinaasappels te benoemen, zoals Roemenië (portocálâ) en Griekenland (portukáli). De omstandigheden in de Algarve zijn perfect - de grond, zon in overvloed en vrijwel geen vorst, en meer dan 80 procent van de Portugese sinaasappelboomgaarden bevindt zich hier. Maar waarom hebben de meeste geen zaden, waarom zien sommige er anders uit, en waarom lijken we het hele jaar door sinaasappels klaar te hebben om te plukken (wat waarschijnlijk te maken heeft met slimme planttechnieken van de verschillende soorten).

Zaadloos - Dus, de technische kant van het zaadloos zijn. Ze zijn geen voorbeeld van genetisch gemodificeerde gewassen, gemodificeerd door bio-engineering. Blijkbaar kwamen ze van nature voor in een enkele gemuteerde boom, ontdekt door boeren in een Braziliaanse sinaasappelgaard in de jaren 1870. Stekken werden naar de USDA gestuurd, die de bomen vermeerderde door ent- en bewortelingspraktijken, waarmee de hausse aan zaadloze navelsinaasappelen begon. En hier is een woord dat u waarschijnlijk nooit kende - parthenocarpie. Eenvoudig gezegd is het de ontwikkeling van vruchten zonder bevruchting van de eicellen en dus zonder zaadontwikkeling.

Enten - alle commercieel verkrijgbare citrusbomen worden geënt of getopt om de oogst te versnellen en de weerstand tegen ziekten te verhogen door een sterkere onderstam te gebruiken. Bij het enten worden de wortels van een plant, de stam, gebruikt en daarop wordt de scheut van een andere plant, de ent, geënt. In het algemeen beginnen geënte sinaasappelbomen op hun derde of vierde jaar vruchten te produceren, waarbij de meest productieve periode tussen 10 en 40 jaar ligt. De gemiddelde gezonde en volwassen sinaasappelboom produceert 200-350 sinaasappels. Ervaren sinaasappelboeren kunnen echter na jaren van oefening waarschijnlijk het dubbele produceren.

Soorten sinaasappels


Credits: PA; Auteur: PA ;

Een van de meest populaire sinaasappels is de Navel Sinaasappel. Wanneer hij wordt geschild, is er een gedeeltelijk gevormde, onontwikkelde samengevoegde "tweeling" vrucht op het bloeiuiteinde en wordt genoemd omdat het lijkt op, nou ja, een menselijke navel. Hij is van nature zaadloos; nieuwe bomen moeten worden gekweekt uit stekken van oude bomen. De oogst begint in november en kan tot maart duren.

De Valencia Late Sinaasappel wordt geoogst in de maanden juni tot september en is middelgroot tot groot, met een bolvormige langwerpige vorm. Hij heeft geen navel, zeer weinig pitten, is zeer helder van kleur, met een enigszins dikke en gladde schil. Hun seizoen begint meestal rond april en ze kunnen aan de boom blijven tot de zomer, eind juni of meer, afhankelijk van het weer in het seizoen.

De Newhall Sinaasappel is een geslacht dat wordt geoogst tussen november en eind januari/begin februari, en heeft een ovale vorm, is middelgroot tot groot, heeft een kleine navel, met een gladde schil en een intens oranje kleur. Zoet en pitloos.

De Lane Late sinaasappel wordt geoogst tussen februari en mei, is middelgroot tot groot, hoewel iets kleiner dan de Newhall, rond van vorm, heeft geen pitten en een kleine navel, nauwelijks zichtbaar aan de buitenkant.

De Rhode Orange wordt geoogst tussen maart en mei. Is middelgroot tot groot, heeft geen pitten en een kleine navel, zichtbaar aan de buitenkant.


Wat is het verschil tussen mandarijnen, tangerine mandarijnen en clementines?

Mandarijnen en clementines zijn twee soorten mandarijnen. Beide worden gewaardeerd om hun zoete smaak en zachte, gemakkelijk te pellen schil. Van de twee zijn de clementines zoeter en het gemakkelijkst te pellen. De clementine is een tangor, een citrushybride tussen een wilgentenen mandarijn en een zoete sinaasappel, genoemd naar Clément Rodier, een Franse missionaris die de cultivar voor het eerst ontdekte en vermeerderde in Algerije. De buitenkant heeft een diep oranje kleur met een glad, glanzend uiterlijk, en wordt geoogst rond eind oktober - februari.

Credits: Unsplash; Auteur: Uliana Kopanytsia;

Een rariteit is de bloedsinaasappel, die hier niet wordt geteeld. De pigmenten die zorgen voor de 'bloed'-kleur verschijnen niet tenzij ze tijdens de ontwikkeling of na de oogst worden blootgesteld aan koeler weer, maar blijven gedijen in Italië, Spanje en Malta. Californië produceert het grootste deel van de Amerikaanse oogst. Er zijn drie belangrijke soorten bloedsinaasappelen: moro, tarocco en sanguinello.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan