In die tijd was ik nog maar een kind, nog niet eens op de middelbare school, maar omdat mijn vader een Ford-agentschap had, was ik toch zeer geïnteresseerd in auto's. Ik had alle brochures, zodat ik aantekeningen kon vergelijken! Toen de Austin (18-22) Princess "wedge" werd geïntroduceerd door de Austin-Morris divisie van British Leyland, wilden we graag zien waar al die ophef en hype over ging. Het was op 26 maart 1975 dat de wereld voor het eerst kennismaakte met de 18-22 serie, toen deze werd onthuld aan een grotendeels onvoorbereide wereld. Ik zag de nieuwe Princess voor het eerst in een showroom van BL in Colwyn Bay (M&K Motors - Meredith & Kirkham). Ik herinner me dat ik een groen en een 'Blaze' (oranje) exemplaar heb gezien. Ik herinner me hoe zacht en comfortabel de stoelen waren. Ze waren heerlijk. Ik wou dat ik kon rijden, maar ik was pas elf jaar oud!

De 18-22 Series werd meestal aangeduid als de Wolseley, de Princess of, na een beetje geslachtsverandering en een flinke degradatie uit de hoge rangen van de Royalty, werd de Princess een gewone Ambassador. In diezelfde periode onderging de Princess ook een Shrek-achtige metamorfose en zag er uiteindelijk veel lelijker uit dan haar oorspronkelijke incarnatie.

Helaas heeft de Austin Princess de neiging om op dezelfde manier behandeld te worden als de Austin Allegro en de Morris Marina. Deze modellen worden vaak beschouwd als de beste voorbeelden van de slechtste auto's die ooit door de belaagde Britse auto-industrie van de jaren 1970 zijn geproduceerd. Maar de goede oude 'wedge' verschilde wel degelijk van deze enigszins beruchte modellen, vooral als we even onze Britse vooroordelen opzij zetten. Bij nadere beschouwing blijkt dat de Austin Princess eigenlijk best een aardige auto was.

In 1977 beoordeelde Autocar de zescilinder 2200 HLS als een van de beste auto's die het dat jaar had getest. Autocar ontdekte dat de Princess zich goed staande hield tegenover zijn directe rivalen, zoals de Ford Granada, ondanks de blijvende populariteit van de grote Ford. In vergelijking met de Princess zag de Ford er enigszins gedateerd uit en voelde zelfs enigszins gedateerd aan. De sterke punten van de Princess waren de overvloedige ruimte in het interieur, het sublieme rijcomfort, de wegligging, de kwaliteit van het interieur en de algemene verfijning. Maar natuurlijk kwamen de gremlins gratis in het BL kamp.

Tijdens een uitgebreide reclamecampagne had Austin/Morris de 18-22 Serie aangeprezen als "de auto die alles in zich heeft". Natuurlijk was dit een reclameregel die het noodlot in de verleiding bracht. Het was eigenlijk een uitnodiging voor problemen, die dan ook kwamen in de vorm van falende achterwielophangingen en een grote honger naar aandrijfassen. De problemen met de aandrijfassen leidden ertoe dat de hele aandrijflijn enigszins werd verplaatst, zodat de mechanische geometrie in latere versies wel werkte.

Onlangs heb ik deze prachtige oude auto's opnieuw bekeken op de jaarlijkse NEC indoor classic motor show in Birmingham. Het bleek een surrealistische ervaring te zijn om weer te midden van glimmende exemplaren te staan, net als in die lang vervlogen dagen met mijn vader in de M&K showroom in Colwyn Bay. Maar tegenwoordig is de Princess een auto die we bijna nooit meer in het echt zien en plotseling stonden er zes op een rij op de stand van de specialist, waaronder twee bijzonder zeldzame Wolseley-versies. Dit waren de laatste auto's die de beroemde gloeiende Wolseley-badge op hun grille droegen. Een paar van de auto's werden uitgebreid en zorgvuldig gerestaureerd, wat prachtig was om te zien. De inspanningen van de liefhebbers zullen de moeite waard zijn, want het lijdt geen twijfel dat deze modellen nu al ongelooflijk zeldzaam zijn.

Graag of niet, deze auto's zijn nu fantastische historische iconen uit een vervlogen tijdperk van autorijden. Ik kan nauwelijks geloven dat het bijna 50 jaar geleden is dat ze voor het eerst het daglicht zagen, want ik herinner me het model nog zo goed. Ze terugzien is eigenlijk een hartverwarmende en zelfs emotionele ervaring voor mij. Ze zijn als een soort tijdmachine die me helemaal terugbrengt naar mijn kindertijd. Ik hield gewoon van deze ervaring.

Credits: PA; Auteur: PA;

Om de NEC-ervaring nog magischer te maken, kregen de Princess-liefhebbers op hun stand gezelschap van de maker van de auto, Harris Mann. Dit is de man die niet alleen de Austin Princess ontwierp, maar ook de Morris Marina, de Austin Allegro en de Triumph TR7. Een indrukwekkende staat van dienst, die deze bescheiden man in de autowereld beroemd heeft gemaakt. Sommigen zouden zijn ontwerpen als enigszins berucht omschrijven, maar zoals de man zelf altijd gemakkelijk zal aangeven, door ons voorbeelden van zijn originele blauwdrukken te laten zien, waren zijn plannen voor de Austin Allegro en de TR7 duidelijk anders dan wat BL uiteindelijk wist te produceren.

In stilte verklaarde de heer Mann dat de Austin Princess zijn favoriet was geworden. Dit omdat het de auto is die zijn oorspronkelijke ontwerpconcept het meest benadert. "We wilden BL gewoon het moderne tijdperk binnenloodsen," verklaarde hij. Dit streven naar moderniteit werd duidelijk gedemonstreerd op de NEC-stand met een grote foto van een Austin Princess "wedge" geparkeerd naast zijn voorganger, de eerbiedwaardige Austin 1800 "landcrab". De foto is genomen in 1971, maar liefst vier jaar voordat de 18-22 Princess op de markt kwam. Op de foto staat de Austin 1800 geparkeerd naast een kleimodel van de Princess, die er beslist 'space age' uitzag in vergelijking met de sjofele oude landcrab.

Helaas werd de 18-22 Series, net als zoveel andere BL-auto's, geplaagd door dezelfde problemen die de vorige modellen van het bedrijf hadden geteisterd. Zoals vele andere BL (en later Austin-Rover auto's) genoot de nieuwe Princess een enthousiaste en positieve ontvangst van zowel de autopers als het kopende publiek. De wachtlijsten van drie maanden groeiden echter al snel na de lancering. Het veelbelovende potentieel van het model werd tenietgedaan door een reeks vernietigende stakingen, die er alleen maar toe leidden dat het personeel nog meer gedemoraliseerd raakte en er auto's werden geproduceerd die geplaagd werden door kwaliteitsproblemen.

Dit alles bezorgde het zoveelste BL-model een nogal slechte reputatie, temidden van een groeiende groep ontevreden klanten die toch al zo zaten te wachten op nieuwe auto's die gewoonweg niet snel genoeg werden geproduceerd om aan de vraag te voldoen.

Credits: PA; Auteur: PA;

Helaas is het model nooit echt hersteld van de slechte pers. Ik herinner me dat Harris Mann Princess-liefhebbers op de NEC-stand vertelde dat het onbekwame BL-management veel te lang had gewacht om alle problemen waarmee het bedrijf werd geconfronteerd op te lossen. Het was duidelijk dat de heer Mann hoge verwachtingen had van alle auto's die hij had ontworpen, maar het gevoel had dat zijn ambities werden gefrustreerd door de manier waarop het bedrijf werd geleid.

Als u ooit de kans krijgt om enkele van Harris Manns schetsen te bekijken, kunt u zelf zien hoe groot het verschil is tussen zijn visies en wat het management van BL en hun bataljons van bonentellers bereid waren om daadwerkelijk opdrachten te geven. Het stemt tot nadenken. Ik heb nog steeds het gevoel dat we hier in het Verenigd Koninkrijk het uitstekende potentieel van onze auto-industrie verkwanseld hebben. En dat verbaast me nog steeds.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes