Begrijp me niet verkeerd. Ik zou nooit ondankbaar willen lijken, omdat ik tot nu toe relatief veel geluk heb gehad. Daarmee bedoel ik dat ik nooit grote financiële problemen heb gehad. Dat heb ik grotendeels aan mijn voorouders te danken en ik ben hen enorm dankbaar voor de privileges die financiële zekerheid mij in de loop der jaren heeft opgeleverd.

Ondanks de gevaren van een steeds kwetsbaarder mondiaal financieel systeem dat al onze rijkdom bedreigt, denk ik niet dat ik het harde werk van mijn voorouders ooit zou kunnen verraden door alle zekerheid die zij in vele generaties hebben opgebouwd, moedwillig te verkwanselen. Ik koester die erfenissen liever en laat ze waar mogelijk groeien voor mijn eigen kinderen. Ik denk dat het een familietrekje is. Het is ingebakken. Natuurlijk, wat de volgende generatie uiteindelijk doet als ik aan de harp snaren pluk, is aan hen. Dit doet me denken aan een van mijn grootmoeders favoriete spreuken: "Drink altijd je beste wijn, anders drinken je kinderen het voor jou".

Banken

Nu de jaren voortschrijden en we ondenkbare scenario's voor onze ogen zien ontvouwen, zoals bankfaillissementen en mensen die van de ene op de andere dag alles verliezen wat ze hebben, begin ik me af te vragen of ik niet te zuinig ben geweest. Vroeger waren banken de veiligste plaatsen om ons geld te bewaren. Dat is immers wat ze doen? Banken waren het absolute fundament van het financiële systeem.

Banken waren zo vereerd, dat het onverantwoordelijk of zelfs een beetje vreemd zou zijn geweest als mensen hun geld niet toevertrouwden aan een van deze zeer gerespecteerde en zelfs heiligste instellingen. Maar tegenwoordig lijken deze plaatsen vaak een beetje louche. Ze zien er zeker niet uit alsof ze zo goed voor hun klanten (en hun geld) zorgen als in de tijd van de oude mannen in grijze pakken. Tegenwoordig lijken banken institutioneel gezichtsloos, afstandelijk en egoïstisch te worden. En dat is een zorgwekkende trend. Het systeem lijkt weinig verantwoording af te leggen.

Terugkijkend heb ik door mijn geld zorgvuldig te beheren in de loop der jaren een aantal privileges genoten, zoals het bezit van een aantal mooie auto's. Ik heb er niet alleen met plezier in gereden, maar ze hebben me ook veel vrijheid gegeven en de mogelijkheid om te reizen en veel te ontdekken. Maar hoewel ik tegenwoordig meer besteedbaar inkomen heb dan ik ooit had kunnen dromen toen ik in de dertig was, vind ik het gewoon niet leuk meer om uit te geven.

Mijn verlanglijstje

Ik lijk de meeste dingen van de oude bucketlist te hebben afgevinkt - dus iets anders toevoegen lijkt nu overbodig. Voor mij zijn veel van de "grote wereldwonderen" tot nu toe zwaar overschat gebleken. Tegenwoordig zijn de meeste veranderd in toeristische hellegaten, vaak bewoond door een bende mensen die er alleen maar op uit zijn je voor elke cent af te zetten. De grote piramides van Gizeh zijn een goed voorbeeld. Alle charme, mystiek en magie van de vorige generaties is zo goed als verdwenen.

Credits: Unsplash; Auteur: @spencerdavis;

Dus het idee om mijn herfstjaren door te brengen in een luchthavenlounge, luisterend naar een reeks omroepberichten over vluchtvertragingen veroorzaakt door Franse luchtverkeersleiders, terwijl ik probeer weg te komen naar een zonovergoten woestijn, om vervolgens te worden afgezet door een kameel, spreekt op de een of andere manier niet aan. Dus, zie je, geld heeft echt een afnemend aantal toepassingen. Ik wil niets!

Ik verafschuw de dag dat ik iets moet vervangen, vooral als dat 'iets' al lange tijd in mijn bezit is. Ik ben geen materialistisch persoon, nooit geweest. Als bewijs daarvoor nodig is, veracht ik rommel (duidelijk de antithese van materialisme). Ik geef toe dat ik pathologisch "gehecht" raak aan bepaalde persoonlijke bezittingen, maar dat is een geval van sentimentaliteit die flagrant materialisme overtreft.

"Opwaarderen"

Ik kan het idee niet bevatten om iets dat nog werkt te vervangen alleen maar om te "upgraden" en iets nieuws en sprankelends te krijgen. God weet dat ik in mijn tijd een paar fatsoenlijke auto's heb ingeruild, om uiteindelijk te eindigen met een nieuwe die zo vol zat met mankementen dat ik zelfs heb overwogen de oude terug te kopen! Zelfs als ik een sappige betaaldag heb, laat ik de shillings nooit een gat in mijn zak branden. Ik heb nog nooit een hele garderobe vol nieuwe kleren gekocht, gewoon omdat het kan. In feite hou ik er niet van om dingen in winkels te proberen. Ik wil zelfs zeggen dat ik er een hekel aan heb. Niets in de winkels lijkt ooit zo goed te zijn als mijn oude spullen, dus ik ben geneigd te behelpen.

Een van mijn grootste ergernissen zijn nieuwe schoenen. Ze schuren bijna altijd over een deel van mijn voet en veroorzaken pijnlijke blaren en zweren. Daarom draag ik al 25 jaar maar één soort schoen, van Clarks. Ik kan letterlijk zonder problemen van een oud paar in een gloednieuw paar stappen. Ik hoef ze niet eens in te lopen, ze zijn absoluut briljant. U begrijpt dus wel waarom het idee om nieuwe schoenen te gaan kopen me niet boeit, want mijn nieuwe zijn absoluut identiek aan mijn oude.

Ik houd mijn auto's tegenwoordig zelfs veel langer omdat ik ECHT geen goed geld wil uitgeven om een elektrische of hybride auto te kopen. Laten we eerlijk zijn, dat is wat de industrie momenteel pusht. Hoe ik het ook probeer, noch een hybride noch een EV is geschikt voor onze behoeften hier in de Welshe streken. Daarom zijn onze beide dagelijkse auto's momenteel diesels (en dat zijn ze al jaren). Een van onze auto's is een ruime Estate (Ford Mondeo MK5) die meer dan 50 mijl op elke liter verbruikt, de andere is een Mercedes E-klasse sedan uit 2009 die weinig kilometers maakt. Ondanks zijn krachtige 3.0-liter (V6) klomp, slaagt hij er nog steeds in om meer dan 40-mpg te halen. Hij gaat waarschijnlijk langer mee dan ik, onze kinderen en zelfs onze achter-achterkleinkinderen. Het is een Mercedes, dus hij zal tijdens de volgende ijstijd nog steeds ergens ter wereld taxidiensten verzorgen.

Een paar economen hebben lang het sombere en onheilspellende verhaal verteld. Zij vertellen degenen onder ons die (wonderbaarlijk genoeg) nog wat spaargeld over hebben, in een tijd waarin een half dozijn scharreleieren evenveel kost als een volledige pakketreis van twee weken naar Ibiza, dat we het moeten uitgeven aan wat we maar willen voordat het hele financiële systeem als een kaartenhuis in elkaar stort. Deze economen waarschuwen ons dat hyperinflatie ons reeds uitgeputte spaargeld nog verder zal doen slinken, zodat het niet voldoende koopkracht zal hebben om zelfs een blik bonen te kopen.

Dus, mensen, ik zal mijn oude karkas zo snel mogelijk weer naar de zonnige Portugese kust brengen. Ik zal mijn spaargeld overvloedig, maar verstandig uitgeven, in plaats van het door mijn kinderen te laten overhandigen aan een verzorgingshuis-eigenaar als ik gek ben of aan de fiscus als ik bruin brood ben!

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes