Na swoją obronę powiem, że skoro bezdomność jest tak powszechnie znana, to dlaczego jej liczba wzrasta? Osobiście uważam, że nie ma powodu do radości, gdy tak wielu ludzi jest zmuszonych do spędzania życia na naszych mroźnych ulicach, samotnych, przerażonych i głodnych. Dla mnie, i dla wielu innych, widok bezdomnych ludzi jest całkowicie łamiący serce.

Bezdomność jest z pewnością największą hańbą współczesnego społeczeństwa. Słuchanie polityków, którzy lirycznie opowiadają o tym, jak zarządzają "gospodarką", wydaje się zupełnie zbędne, gdy stajemy w obliczu widoku bezdomnych, żyjących pod gołym niebem na naszych ulicach. W rzeczywistości denerwuje mnie, gdy dyskurs schodzi do śmiesznej retoryki o tym, jak zdefiniować płeć i inne bezsensowne rzeczy WOKE, które gotują tyle krwi w dzisiejszych czasach. Z pewnością są pilniejsze sprawy, na których możemy skupić naszą energię?

Dehumanizacja

Bezdomność wykracza poza bycie dehumanizującym. Całkowicie podważa słowa tych, którzy twierdzą, że żyjemy w epoce współczucia i cywilizacji. Nasze główne ulice stają się zdegradowanymi, dystopijnymi obrazami ludzkiej nędzy i cierpienia. Jakakolwiek nadzieja na odmłodzenie fortuny ulic handlowych dla przyszłych pokoleń musi z pewnością wymagać wyeliminowania bezdomności. Żaden gość nie chce być świadkiem bezdomności na jakąkolwiek skalę, nie mówiąc już o tym, czego byliśmy świadkami w ostatnich latach. Jest to niewątpliwie katastrofalne dla tych, którzy tam przebywają i demoralizujące dla tych z nas, którzy są świadkami tak odrażającej nędzy, jaka spotyka naszych bliźnich.

Statystyki dotyczące bezdomności są przerażające. Na przykład średni wiek śmierci osób doświadczających bezdomności wynosi zaledwie 46 lat (w przypadku mężczyzn) i 42 lata (w przypadku kobiet). Osoby śpiące na naszych ulicach są prawie 17 razy bardziej narażone na bycie ofiarą przemocy. Więcej niż jedna na trzy osoby śpiące bezdomnie została celowo uderzona, kopnięta lub doświadczyła innej formy przemocy podczas przebywania w domu. Osoby bezdomne są dziesięć razy bardziej narażone na odebranie sobie życia niż ogół społeczeństwa.

Mówi się nam, że bezdomność to zbyt złożony scenariusz. W dużej mierze mogę się z tym zgodzić. W wielu przypadkach jest on prawdopodobnie rzeczywiście bardzo skomplikowany. Wiemy, że ludzie stają się bezdomni z wielu różnych powodów. Istnieją przyczyny społeczne, takie jak brak przystępnych cenowo mieszkań, ubóstwo i bezrobocie. Do bezdomności skłaniają także wydarzenia życiowe, takie jak wyjście z więzienia, opuszczenie placówki opiekuńczej czy nawet opuszczenie sił zbrojnych (w sytuacji, gdy nie ma domu, do którego można by wrócić). Wiele kobiet doświadczających bezdomności uciekło z brutalnych i obraźliwych związków. Inni ludzie po prostu nie mogą sobie pozwolić na opłacenie czynszu.

Wydarzenia życiowe, takie jak rozpad związku, problemy ze zdrowiem psychicznym lub fizycznym, utrata pracy lub nadużywanie substancji, wywierają na ludziach ogromną presję. Bezdomność potęguje te podstawowe problemy i często sprawia, że są one jeszcze trudniejsze do rozwiązania. Jednak w prawie wszystkich przypadkach można zapobiec bezdomności i w każdym przypadku można położyć kres horrorowi, jakim jest brak miejsca do życia.

Nie ma żadnych danych krajowych, które mówiłyby nam, ile osób jest bezdomnych w całej Wielkiej Brytanii. Może opublikowanie takich statystyk zdenerwowałoby organizacje polityczne? Narracja chłodno stwierdza, że liczby bezdomnych są rejestrowane "inaczej" w każdym z narodów i że wielu bezdomnych żyje poza siecią, więc nie pojawią się w żadnych oficjalnych danych.

Organizacja "Crisis" przeprowadza jednak coroczną ocenę liczby osób bezdomnych. Badanie to jest bezpośrednią odpowiedzią na publiczne obawy, że zbyt wiele osób doświadcza bezdomności i nie jest dokładnie uwzględnianych w żadnych oficjalnych statystykach. Dane zebrane przez Crisis są określane jako "core homelessness". Liczby te uwzględniają surowe spanie, ludzi mieszkających w szopach, garażach i innych niekonwencjonalnych budynkach. Obejmuje to również tak zwane 'sofa surfing', mieszkanie w hostelach i innych nieodpowiednich tymczasowych miejscach zakwaterowania, takich jak B&B.

Wyraziste i oszałamiające

Liczby zebrane przez Crisis są zarówno surowe, jak i oszałamiające. W każdą noc dziesiątki tysięcy rodzin i osób doświadcza najgorszych form bezdomności w całej Wielkiej Brytanii. W tym ponad 200 000 gospodarstw domowych w samej Anglii. Przez ponad pięć kolejnych lat liczby dotyczące "podstawowej bezdomności" znacząco rosły każdego roku w Anglii, zanim osiągnęły szczyt tuż przed pandemią Covid-19.

Jest oczywiste, że życie pod gołym niebem (rough sleeping) jest najbardziej widoczną i niebezpieczną formą bezdomności. Im dłużej ludzie śpią na ulicy, tym bardziej prawdopodobne jest, że będą musieli stawić czoła takim wyzwaniom jak trauma, problemy ze zdrowiem psychicznym, a nawet skłonność do nadużywania narkotyków. Władze lokalne mają ustawowy obowiązek zapewnienia mieszkania pewnym grupom ludzi. Jest to często określane jako "główny obowiązek dotyczący bezdomności". Każdego roku dziesiątki tysięcy ludzi zwraca się do swoich władz lokalnych o pomoc w sprawie bezdomności.

Alarmujące jest to, że biurokracja bierze górę nad rozsądkiem i współczuciem, ponieważ ludzie muszą być prawnie zdefiniowani jako "bezdomni", zanim zakwalifikują się do jakiejkolwiek pomocy. Najbardziej obciążeni ludzie w naszym społeczeństwie muszą wykazać, że nie mają bezpiecznego miejsca, w którym mogliby mieszkać (lub nie mogliby w rozsądny sposób przebywać).


Kredyty: envato elements; Autor: halfpoint;

Ale to nie jest takie proste. Aby zakwalifikować się do jakiejkolwiek pomocy w ramach "głównego obowiązku bezdomności", należy spełnić jeszcze bardziej rygorystyczne kryteria. Władze lokalne mogą początkowo zapewnić tymczasowe zakwaterowanie tym, którzy spełniają te kryteria, głównie rodzinom z dziećmi. Ci, którzy wypadną poza siatkę, nie mają prawa do pomocy w uzyskaniu mieszkania. Osoby te nie zwracają się do władz o pomoc, ponieważ są przekonane, że nie otrzymają jej. W związku z tym osoby te nie będą uwzględniane w żadnych oficjalnych statystykach, dlatego też Crisis przeprowadza coroczne badania dotyczące "core homelessness".

Jest oczywiste, że jest wiele osób, które są zagrożone zepchnięciem w bezdomność. Często wykonują oni nisko płatne prace i mogą już żyć w ubóstwie w mieszkaniach o niskiej jakości lub niepewnych. Wiele osób przebywa w schroniskach, squatach, B&B, w przeludnionych mieszkaniach lub w "ukrytych" mieszkaniach, takich jak podłogi lub kanapy przyjaciół i rodziny.

Cicha tragedia

Słyszymy tak wiele historii o ludziach żyjących w kryzysie, o rosnących kosztach życia i wszystkich trudnościach, które niewątpliwie wiążą się z takimi sprawami. Tymczasem przed naszymi nosami rozgrywa się cicha tragedia na naszych lokalnych ulicach, gdzie niezliczone rzesze ludzi błąkają się w mroźnych warunkach każdego dnia. Bardzo trudno jest mi się o nich nie martwić, gdy każdej nocy kładę swoją samolubną głowę w ciepłym łóżku.

Dostrzegam zasadniczą anomalię, gdy widzę, jak rządy są gotowe wydawać miliardy na wysyłanie pomocy wojskowej do tych właśnie stref wojny, które w szczególny sposób spotęgowały wiele trudności, z jakimi borykają się ludzie w kraju. Żyjemy w społeczeństwie, które najwyraźniej uważa za stosowne prowadzić głośną kampanię na rzecz dobrobytu uchodźców, którzy przybywają na nasze wybrzeże jako bezpośrednia konsekwencja konfliktów, w których my (jako kraj) stajemy się coraz bardziej współwinni. Wszystko to, podczas gdy dziesiątki tysięcy naszych rodaków są pozostawione samym sobie. Nie ma nieograniczonych miliardów dostępnych na pomoc w uporządkowaniu naszych własnych ludzi? Na pewno coś tu jest nie tak?

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes