Het was net als het beroemde debat over het al dan niet uitroeien van de pokken. Oh, wacht! Er was geen debat over het wel of niet gebruiken van het pokkenvaccin om de ergste dodelijke ziekte van allemaal uit te roeien. Misschien omdat niemand geld verdiende aan mensen die stierven aan pokken - terwijl de welvaart van hele landen afhangt van het verdienen aan fossiele brandstoffen.

Ik schrijf dit voordat de uitkomst van het rituele debat van dit jaar bekend is, maar ik gok dat de uitkomst hetzelfde zal zijn als de stemming over het uitfaseren van kolen op de 'Conferentie van de Partijen' (COP26) in Glasgow twee jaar geleden. Op het laatste moment werd het gewijzigd in 'geleidelijk afbouwen' van het gebruik van steenkool, wat precies niets betekent.

Dit is het beoogde en bijna onvermijdelijke resultaat van de manier waarop het systeem is opgezet in de jaren negentig, toen de opwarming van de aarde voor het eerst een internationale prioriteit werd. De Organisatie van Olie Exporterende Landen (OPEC) was toen veel machtiger dan nu en stond erop dat elke beslissing bij consensus werd genomen.

Dat betekent dat elke beslissing unaniem moet zijn. Zelfs één van de 197 landen op de COP van dit jaar (waaronder alle 13 OPEC-leden) kan zijn veto uitspreken over elke beslissing. Normaal gesproken krabbelt iedereen terug zonder de fossiele brandstoflobby te dwingen zijn veto's te gebruiken en zo strompelt het proces voort, maar heel, heel langzaam.

Ik ben er al lang van overtuigd dat dit veto zal worden opgeheven wanneer het aantal doden dat direct te wijten is aan klimaatverandering tussen de één en tien miljoen per jaar ligt. We zitten waarschijnlijk al aan de onderkant van die zone, en het zou nuttig zijn als iemand een site zou opzetten om dat aantal bij te houden (zoals de nationale Covid sterfte trackers van twee jaar geleden).

Maar in de tussentijd moeten we doorgaan met dit tandeloze wonder, om twee redenen. De eerste is dat het de instantie is waaraan het Intergovernmental Panel on Climate Change (bestaande uit wetenschappers) rapporteert, en die rapporten zijn de meest geloofwaardige gegevens over de huidige en toekomstige opwarming die we hebben.

De rapporten van het IPCC bagatelliseren allemaal het gevaar, omdat ze uiteindelijk tot stand zijn gekomen in een worstelwedstrijd tussen de wetenschappers (toch al een conservatieve groep) en de regeringen (die geen rapporten willen die hen verplichten meer geld uit te geven). Maar ze komen het dichtst bij een betrouwbare schatting van het risico.

De andere reden is dat wanneer de veto's uiteindelijk worden afgewezen, de COP's de enige basis zijn waarop we een internationaal uitvoerend orgaan kunnen bouwen dat de strijd coördineert om de opwarming, die tegen die tijd bijna op hol is geslagen, af te remmen.

Twee jaar geleden gingen de COP's van vijfjaarlijkse conferenties naar jaarlijkse evenementen. De volgende stap, die waarschijnlijk niet meer dan vijf jaar op zich zal laten wachten, zijn permanente commissies die uitvoerende beslissingen nemen over zaken als de handhaving van emissielimieten en de mogelijke inzet van geo-engineeringsmaatregelen.

We hebben zo'n autoriteit al nodig. Waarom heeft iedereen verzuimd om de waarschijnlijkheid van een grote El Niño mee te nemen in hun schattingen van de snelheid van de opwarming? Nou, veel mensen wisten dat het er nu aan zat te komen, maar niemand had de taak om erop te letten en de klimaatvoorspellingen dienovereenkomstig aan te passen.

Hoe kon niemand voorzien dat de schoonmaak van de vervuiling in Chinese steden en het besluit van de Internationale Maritieme Organisatie om in 2020 het zwaveldioxidegehalte in de brandstofuitstoot van 60.000 koopvaardijschepen te verlagen van 3,5% naar slechts 0,5%, zouden leiden tot wolkenloze luchten en een grote sprong in het zonlicht dat het oppervlak zou bereiken?

Het is het praktische equivalent van een sprong van een halve graad C in de gemiddelde temperatuur op aarde in slechts drie jaar, maar niemand zag het aankomen omdat niemand de taak had om te zoeken naar dat soort onbedoelde neveneffecten.

Binnenkort zullen we moeten toegeven dat 'normaal' voorbij is. De crisis is er, en die zal langer duren dan de rest van ons leven. De internationale instellingen waarmee we onze inspanningen om de crisis het hoofd te bieden coördineren bestaan nog niet, omdat de grootmachten nog niet bereid zijn om hen dat soort uitvoerende autoriteit af te staan.

Misschien zullen ze dat ook nooit doen, in dat geval zijn we gedoemd. Maar ervan uitgaande dat een gedeeld gevaar samenwerking uitlokt, zullen we die instellingen snel moeten opbouwen. Het is sneller om een bestaande organisatie een nieuwe bestemming te geven dan er jaren over te doen om er een vanaf de grond op te bouwen.

Lang leve de COP. De COP is al meer dan dertig jaar bijna volkomen nutteloos bij het beteugelen van de opwarming, maar heeft misschien toch nog een vitale rol te spelen in de wanhopige dagen die komen gaan.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer