Er wordt gezegd dat alle soorten en hun populaties wereldwijd de bouwstenen zijn van ecosystemen, die individueel en collectief de voorwaarden voor leven scheppen. Niet alleen die van hen, maar ook die van ons. Ik heb niet de ruimte om ze allemaal te noemen, maar deze trok mijn aandacht.


Een felblauwe draak genaamd Glaucus atlanticus

Deze felblauwe moordenaar en meester in vermomming heet Glaucus Atlanticus. Hij staat algemeen bekend als de blauwe draak en is een zeedier, een soort zeeslak die naaktslak wordt genoemd, en het zou moeilijk zijn om te beslissen of het een natuurwonder of een kunstwerk is.Ze zijn ook bekend als blauwe zeenaaktslakken, blauwe engelen of zeezwaluwen en komen voor op het oppervlak van de Atlantische, Stille en Indische Oceaan in gematigde en tropische wateren over de hele wereld.

Hun mooie gevederde ranken zijn meer dan een mooie versiering - ze verbergen een dodelijk geheim. Glaucus atlanticus zijn foeragerende roofdieren en deze ranken, die cerata worden genoemd, bevatten zeer giftige netelcellen die zowel voor de jacht als voor zelfverdediging worden gebruikt.

Ze hebben een band met Portugal en hoewel ze niet inheems zijn in onze wateren, zijn ze gezien op Madeira en Porto Santo. Hun connectie is echter wat ze eten en wat ze doen. Hoewel ze zelf niet giftig zijn, jagen ze op verschillende giftige zeedieren, waaronder de Portugese Man O'War-kwal - Physalia Physalis - (die eigenlijk helemaal niet uit Portugal komt) en als deze kleine blauwe draak dit giftige wezen opeet, houdt hij het gif op een sluwe manier vast en wordt hij zelf giftig.


Klein maar dodelijk

Deze sierlijke naaktslak wordt zelden groter dan 3 cm en drijft op zijn rug, nadat hij een luchtbelletje heeft ingeslikt, op het oppervlak van de zee. Als zwakke zwemmers zijn ze overgeleverd aan de wind en de stroming. Hoewel ze door het drijven aan het oppervlak worden blootgesteld aan roofdieren in de lucht, helpt hun rugkleur als camouflage tegen de achtergrond van de zee, terwijl hun parelmoerachtige zilvergrijze onderkant opgaat in het heldere zeeoppervlak en ze verbergt voor roofdieren beneden. Deze techniek staat bekend als 'tegenlicht', wat beschrijft waarom de blauwe draak donkerder is aan de bovenkant en licht aan de onderkant.

Groepen blauwe draken drijven samen en vormen zo formaties die bekend staan als 'blauwe vloten'. Dit gedrag is zinvol om te eten en te paren, maar het creëert ook omstandigheden die gunstig zijn voor oceaanwinden om ze aan land te blazen, zodat een 'blauwe vloot' allemaal op dezelfde plek terecht kan komen.

Blauwe draken krullen zich op tot bolletjes om zich te beschermen als ze in de golven terechtkomen en naar het strand worden geduwd. En als ze toch op het zand stranden, blijft hun gif actief, zelfs nadat ze zijn gestorven. Dit betekent dat iedereen die deze beestjes oppakt of erop stapt hun vurige steek zal ervaren, dus ondanks hun schoonheid is dit kleine diertje dodelijk. Hoewel een steek niet gegarandeerd is, moet je het risico niet nemen, want blijkbaar kan één steek van deze kleine man leiden tot misselijkheid, pijn, overgeven en huidproblemen waaronder acute allergische contactdermatitis.


Zijn deze kleine blauwe slakken zeldzaam?

Hoewel ze niet vaak door mensen worden gezien, is het onduidelijk hoe zeldzaam blauwe draken zijn, omdat ze zo klein zijn en daarom moeilijk te tellen in de uitgestrekte, open oceaan. De soort is niet beoordeeld door de IUCN.

Als je dacht dat tuinslakken slecht waren, wees dan dankbaar dat de blauwe draak je tuin niet binnenvalt en je kolen opeet!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan