Deze langvleugelige uil is de meest dagactieve van de uilensoorten en is een wintergast in Portugal vanuit Noord-Europa. Hij kan overal voorkomen in open land met goede knaagdierpopulaties, maar het meest waarschijnlijk is hij te zien jagend laag boven moerasgebieden en rivierdelta's met diepe, langzame vleugelslagen. Omdat de vleugels soms in een ondiepe 'v' worden gehouden, zou een vogel op afstand verward kunnen worden met een Bruine Kiekendief, maar de uil is bleker, heeft bredere, afgeronde vleugels en is iets kleiner.

De meeste arriveren in oktober in Iberia, soms in kleine groepen. Ze zijn niet vies van lange zeereizen en ik zag zelfs groepen op Santa Maria in de Azoren, bijna duizend mijl ten westen van Lissabon, die waarschijnlijk rechtstreeks uit IJsland waren gekomen. Hoewel solitair tijdens daglicht, kunnen gemeenschappelijke slaapplaatsen tot 20 individuen bevatten, wat suggereert dat de soort vrij wijdverspreid is in geschikte habitats.

De velduil broedt circumpolair in toendra- en heidegebieden en broedt af en toe ten zuiden van het normale verspreidingsgebied tijdens "woelmuizenjaren". Een kleine populatie heeft zich onlangs gevestigd in Noord-Spanje, zodat broeden in hooglandgebieden in Noordoost-Portugal tot de mogelijkheden behoort.

Zijn nauwe verwant, de ransuil, is in Iberia aanwezig en wijdverspreid, maar strikt nachtactief, zodat het onwaarschijnlijk is dat hij wordt gezien, tenzij hij wordt verstoord vanuit zijn slaapplaats in beboste gebieden. Ze komen wel voor in de buurt van menselijke nederzettingen, waar hun prooisoorten overvloediger aanwezig kunnen zijn, en kunnen in het vroege voorjaar worden gehoord (gewoonlijk een gedempt "getoeter", soms met korte tussenpozen herhaald), dus luister nu naar ze. Op 27 februari riep er een in de buurt van mijn huis, maar later in het voorjaar heeft de soort een breder repertoire, waaronder enkele verbazingwekkende 'space invader' metaalachtige geluiden.

De nauw verwante, donkerder gevederde Afrikaanse Moerasuil kwam vroeger af en toe voor in zuidelijk Iberia, maar de Marokkaanse broedpopulatie is ernstig afgenomen en er zijn weinig waarnemingen geweest in de 20e eeuw en tot nu toe geen enkele in deze eeuw. Hoop doet leven!