Meer dan 20 jaar geleden verkocht mijn man zijn krantenketen voor veel geld. Ik bedoel niet het miljard-gaziljoen soort opvolgingsgeld dat tegenwoordig wordt rondgestrooid. Maar het succes dat een Midwesterner zoals hij, die zoveel jaren hard gewerkt heeft, in staat stelt om even rustig aan te doen en na te denken: "Waar ga ik nu wonen? Wat roept me?".

Zijn antwoord was om in 2000 naar New York City te verhuizen en een herenhuis te kopen in de door hem altijd begeerde vintage buurt - de West Village. Hij genoot van de smalle geplaveide straten met klassieke architectuur, doordrenkt met beat poet geschiedenis en politieke intriges, doorweven met talloze kleine eigenzinnige indy winkels en restaurants.

Maar het was een korte Big Apple affaire. Rond die tijd ontmoetten we elkaar en werd het serieus - en omdat ik zo'n klein, warmbloedig meisje ben, heb ik hem overgehaald te verhuizen naar een minder kosmopolitisch maar warmer klimaat. De beroering van 9/11 katalyseerde zijn beslissing.

Nu, meer dan twintig jaar en verschillende verhuizingen later, werd het nerdy, nostalgische hart van mijn man vorig jaar opnieuw gewekt toen we besloten ons leven een scherpe bocht naar links te geven en naar Zuid-Portugal te verhuizen. We verlieten de States, staken de "vijver" over en belandden in de schoot van de meeslepende geschiedenis, ongerepte natuurlijke schoonheid (en warmte!) in dit Europese land dat iets kleiner is dan Indiana.

Wij zijn geen zeldzaamheid - steeds meer Amerikanen vinden hun weg hierheen, aangetrokken door de open armen van dit land dat het relatief gemakkelijk en eenvoudig maakt om te verhuizen. In feite heeft de groeiende populariteit van Portugal bij Amerikanen geleid tot een stijging van onze aantallen met 45% ten opzichte van het voorgaande jaar, volgens gegevens van de overheid (2021).

Zeker, zonneschijn is een grote aantrekkingskracht - met meer dan 300 dagen per jaar. Maar dat hebben we ook in Denver en Tampa. Er zijn vele andere redenen die resoneren met ons en onze mede-Amerikanen.


Cultuurschok troost

Mij is verteld dat ik voor ons beiden kan spreken als ik zeg dat, opmerkelijk genoeg, de cultuurschok die we ervaren met onze verhuizing meer cultuurtroost is.

Iedereen wil zich veilig voelen en onze Amerikaanse gedachten gaan vooral uit naar het wapengeweld in onze dagelijkse omgeving - metro's, parken, winkelcentra en, het ergste, op onze scholen. Er komen steeds meer gezinnen die hierheen verhuizen om aan het geweld te ontsnappen.

Geweld met vuurwapens is uiterst zeldzaam in Portugal, waardoor het een van de veiligste landen ter wereld is (het schommelt van jaar tot jaar tussen de derde en vierde plaats). In schril contrast hiermee staat de VS op 129 van de 163 landen (net onder Azerbeidzjan, Zimbabwe en Egypte) volgens de Global Peace Index van 2022.

Toch kunnen mensen naar veel plaatsen "ontsnappen". Ik stel voor dat we niet gewoon willen "ontsnappen" - we willen een plek waar we kunnen gedijen. Persoonlijk, als nieuwkomer, kan ik zeggen dat Portugal het ideale "startmateriaal" biedt voor het creëren van een nieuwe levensinfrastructuur.

Met dat in gedachten is gezond blijven (of worden!) een eerste prioriteit ... en dat is hier veel gemakkelijker. Mijn particuliere verzekering kost bijvoorbeeld iets meer dan $1k per jaar. Dat heb je goed gehoord! (Ik heb onlangs een serie röntgenfoto's laten maken en mijn eigen bijdrage was, in Amerikaanse dollars, ongeveer 5,50 dollar).

En als gediplomeerd voedingsdeskundige gaat het mij om het eten. Vis- en boerenmarkten zijn alomtegenwoordig... en naar Amerikaanse maatstaven zijn ze goedkoop, inclusief biologische producten, die een hoofdbestanddeel van mijn leven vormen. O ja, er zijn fastfoodtenten, maar die zijn eerder uitzondering dan regel.


Mijn luid opdringerige Amerikanisme

Mijn man is relaxter en rustiger dan ik (en dan te bedenken dat hij degene is die in NYC heeft gewoond!).

De eerste maanden hier was mijn assertiviteit (lees: opdringerigheid) een poging om een vierkante pin in een rond gat te stoppen. De Portugezen zijn beleefd en respectvol, vriendelijk en behulpzaam. Maar nummer aannemen en in de rij wachten is aan de orde van de dag ... bij banken, apotheken, klinieken, bakkerijen, overal en nergens.

Credits: PA; Auteur: PA;

De beloning is dat wanneer ik vooraan in de rij sta, de service alleen op mij gericht is, met een glimlach en vriendelijkheid. Daarvoor is er echter geen sprake van onderbreken om een snelle vraag te stellen, naar voren stormen of een voorkeursbehandeling afdwingen - zoals Amerikanen willen doen!

Er zijn talloze soortgelijke "hou je kalm"-scenario's die op organische wijze een langzamer levenstempo voeden en die mijn luidruchtige opdringerigheid als Amerikaan hebben getemperd. Tien maanden later merk ik dat de hoeken van die vierkante pin worden gladgeschuurd om comfortabel in de ronde, veilige wereld van mijn nieuwe Portugese levensstijl te glijden.

Becca Williams en haar partner hebben zich gevestigd in Lagos, een badplaats aan de zuidkust van Portugal. Neem contact met haar op via AlgarveBecca@gmail.com

Author

Becca Williams lives in Lagos, a seaside town on Portugal’s southern coast. Contact her at AlgarveBecca@gmail.com. 

Becca Williams