Mede hierdoor willen we nu meer ontdekken van wat er voor onze deur ligt en daarom maakten we onlangs een uitstapje van 20 minuten naar Tagilde - zodat we tenminste konden zeggen dat we er geweest waren. Om eerlijk te zijn is er niet veel meer aan Tagilde dan te kunnen zeggen 'Ben er geweest, heb het gedaan' (T-shirts doen ze niet, lijkt het). Als de naam 'Tagilde' geen belletje doet rinkelen, doet het Verdrag van Windsor van 1386 dat dan wel? Het langst bestaande bondgenootschap ter wereld is dat tussen Engeland en Portugal en het is vastgelegd in het Verdrag van Windsor dat in feite een bekrachtiging was van twee eerdere verdragen, waarvan het eerste werd ondertekend in het klooster van São Salvador van Tagilde in 1372.

Bescheiden

Er is een bescheiden stenen gedenkplaat op het dorpsplein ter herinnering aan deze gunstige gebeurtenis. Wat je ook denkt over de ononderbroken alliantie tussen Engeland en Portugal (en hoe ononderbroken of rechtvaardig die echt is geweest), als de plek van de ondertekening bij jou in de buurt ligt, moet je er echt een bezoekje aan brengen. Ik heb er maar 30 jaar over gedaan.

Ik werd er twee jaar eerder aan herinnerd toen ze de 650e verjaardag van het verdrag vierden met onder andere een klein concert op het centrale plein in Caldas de Vizela, de dichtstbijzijnde stad. Hierbij was een kwintet koperblazers van de Coldstream Guards aanwezig. Ze waren uitzonderlijk goed. Er was geen programma, maar ik herkende arrangementen van stukken van Engelse componisten als Purcell, Tallis en Dowland en, als ik me niet vergis, een deel van het Te Deum van de 18e-eeuwse Portugese componist António Teixeira.

Wat was het allemaal uitstekend. Toen veranderden ze van toon en begonnen met arrangementen van sentimentele filmmuziek en ik verloor mijn interesse, maar een groot deel van het ambulante publiek begon mee te neuriën, dus ik liet de roodjassen in goede handen achter. Dat was mijn herinnering dat ik nog steeds niet was gestopt bij de herdenking in Tagilde, een paar kilometer verderop. Toch duurde het nog twee jaar.

Auteur: Fitch O´Connell;

Verlaten

Toen we er eindelijk waren, was het een bloedhete dag, zo heet dat de serafijnen op de begraafplaats zweetten. Of transpireren serafijnen alleen maar? Het mooie pleintje in het centrum van het dorp, opgeknapt voor de 2022 vieringen, heeft een aantal bomen maar er zijn er nog geen volgroeid dus er was geen schaduw te vinden. Bovendien leek het hele dorp volledig onbewoond, waardoor het voelde alsof we op een verlaten filmset waren gestuit.

Het monument zelf is een eenvoudige stenen afbeelding van het wapen van de twee landen en vertoont, na slechts 70 jaar, aanzienlijke tekenen van slijtage. We bleven net lang genoeg om onze aanwezigheid te markeren en klommen toen weer in onze oververhitte auto om de korte afstand de heuvel af te rijden naar Vizela.

Het is een heuvelachtig gebied en de dorpen, waarvan er veel aan elkaar vastzitten, volgen meestal de kronkelige wegen door de valleien. Het geeft het gebied een beetje het gevoel alsof je door de oude mijnvalleien van Zuid-Wales rijdt, als je je ongeloof zou kunnen opschorten en je Merthyr Tydfil in tropische hitte zou kunnen voorstellen. Nee, dat beeld kan ik ook niet oproepen. We vonden wat schaduw om te parkeren in de buurt van de gemeentelijke markt en trotseerden de verzengende straten naar het centrale plein, waar het leek alsof een tijdmachine overuren had gemaakt. We dachten dat 650 jaar lang geleden was, maar in het centrum van de stad stonden ze op het punt om drie dagen Feira Romana te vieren, omdat Vizela een belangrijk Romeins kuuroord was.

Auteur: Fitch O´Connell;

Op het centrale plein stonden beelden van in toga geklede edelen en met lauwerkransen omkranste militaire leiders. Ik had me tot dan toe niet gerealiseerd dat de Romeinen synthetische polymeren en spuitgiettechnieken hadden gebruikt voor hun beelden.


Uitstekend menu

Er was weinig schaduw dus bleven we rondhangen bij de onstuimige fonteinen die de openbare tuinen naast het centrale plein sieren en keken we toe hoe mensen strobalen hakten, kraampjes oprichtten en strijdwagens in elkaar zetten onder de meedogenloze zon. Het was allemaal te vermoeiend om naar te kijken, dus besloten we te kiezen voor een vroege lunch en kozen voor Adega Avelino, niet in de laatste plaats omdat het een goede airconditioning leek te hebben. Het bleek ook een uitstekend menu te hebben, vooral gericht op authentieke gerechten uit de Minho en ik genoot met volle teugen van mijn rojões à moda. Mijn vrouw smulde ondertussen van een grote bord vol met petingas fritas, kleine gefrituurde sardientjes die in hun geheel worden gegeten.

De hitte buiten werd er niet makkelijker op en we lieten ons plan varen om de korte afstand naar de Romeinse brug en het prachtige park aan de oever van de Vizela rivier te lopen. In plaats daarvan baanden we ons een weg terug de heuvel op naar de auto, maar niet voordat we de gemeentemarkt hadden geplunderd en vertrokken met een grote zak glimmende kersen. De airconditioning van de auto ging aan en we hoefden alleen nog maar onze weg terug te vinden door de valleien van Wales, de toepasselijk genaamde Ponte de Aliança over te steken en naar huis te gaan.

Missie volbracht.

Author

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell