Er was onlangs een vraag in een show waarin werd gevraagd 'Waarom steken echidna's hun snuit in water en blazen ze bellen?' en we slaagden er allebei niet in om niet alleen het antwoord te raden, maar ons ook niet te herinneren wat een echidna was - misschien was het een insect? Of een vogel?


Zelfde familie als vogelbekdier

Ik ontdekte dat een mierenegel (uitgesproken als uh-kid-nuh) een tandeloos eierleggend zoogdier is, soms ook wel stekelmiereneter genoemd, en eruitziet als een egel met lange stekels of een stekelvarken. De vier overgebleven soorten mierenegels en het vogelbekdier zijn de enige levende zoogdieren die eieren leggen en de enige overgebleven leden van de orde Monotremata.

Met hun kleine gezicht en kleine ogen hebben ze geen geweldig gezichtsvermogen, maar hun lange neus, of snavel, geven ze een scherp reukvermogen. Het zijn ook krachtige gravers, dankzij hun korte, sterke ledematen en lange, naar achteren gerichte klauwen. Hun stekels zijn eigenlijk een vergrote, taaie vorm van haar - keratine, hetzelfde als onze vingernagels en haar. Hoewel hun uiterlijk lijkt op dat van miereneters, stekelvarkens en egels, zijn ze geen familie van elkaar. De mierenegel heeft het meeste gemeen met het eendenbekdier.


De vier soorten mierenegel

Er zijn vier soorten mierenegelten: de kortsnuitmierenegel, de Sir David's Langsnuitmierenegel (Zaglossus attenboroughi - hoe cool is het om een dier naar je vernoemd te hebben!), de Oostelijke Langsnuitmierenegel (Zaglossus bartoni) en de Westelijke Langsnuitmierenegel (Zaglossus bruijnii).


Te vinden in Australië, Tasmanië en Nieuw-Guinea.

Echidna's die in Zuid-Australië worden gevonden, zijn meestal veel donkerder van kleur dan hun soortgenoten in de oostelijke staten. Echidnas uit het zuidoosten van Queensland zijn bijvoorbeeld veel lichter en kunnen er bijna uitzien alsof ze 'blonde highlights' hebben door de zon die het hele jaar door schijnt. Op Kangaroo Island zijn puur witte en zelfs rode mierenegels gezien.

Ze worden ongeveer 35-52 cm lang en wegen tot 6 kg - niet veel groter dan een huiskat - maar zijn bedekt met stekels. Omdat ze geen tanden hebben, eten ze mieren, wormen, termieten, mieren en andere insecten met behulp van hun lange, kleverige tong waarmee ze insecten kunnen vangen.

Schijn bedriegt bij de mierenegel. Hoewel ze er misschien angstaanjagend uitzien door hun stekelige buitenkant, zijn deze dieren eigenlijk heel verlegen en rustig. Hoewel ze allebei stekelig zijn, laten stekelvarkens hun stekels niet los om zich te verdedigen, zoals stekelvarkens doen.


Mopshondjes!

Wat een leuke naam voor hun baby's - puggles! Een puggle groeit op uit één ei dat in de buidel van de moeder wordt gelegd en na ongeveer 10 dagen uitkomt. Bij de geboorte is de baby piepklein en minder dan 1,27 centimeter lang. De puggle verlaat de buidel wanneer hij stekels krijgt (wijze zet van mama om hem te laten verwijderen!) op ongeveer drie maanden oud, maar ze blijven en zogen bij de moeder tot ze gespeend worden, op ongeveer zes maanden leeftijd. Heel jonge mierenegels kunnen worden opgegeten door dingo's, goanna's en wilde katten.

Credits: envato elements;

Volwassen mierenegels worden soms gepakt door dingo's en adelaars, en vossen kunnen belangrijke roofdieren zijn. In Tasmanië eet de Tasmaanse Duivel ze met stekels en al. Slangen kunnen ook de holen van mierenegels binnendringen en zich voeden met jonge mierenegels die nog geen stekels hebben ontwikkeld.


ledereen aan boord van de liefdestrein!

Het zijn meestal solitaire dieren, maar de zeldzame keren dat ze samen worden gezien is wanneer ze 'een echidnatrein' vormen in het broedseizoen van half mei tot september. Ze gaan actief op zoek naar een vrouwtje en vormen een rij van maximaal 10, waarbij de kleinste de achterhoede vormt, maar ze negeren haar als ze niet dik genoeg is om succesvol te broeden! Dit merkwaardige gedrag kan dagen duren, met regelmatige klokonderbrekingen van een avond om iedereen te laten slapen, voordat de langzame achtervolging de volgende ochtend rond 9 uur wordt hervat. Dit gaat zo door tot het vrouwtje klaar is om te paren.

Hoewel de populatie van de wangsnavelmieren drastisch afneemt en met uitsterven wordt bedreigd, komt de wangsnavelmier veel voor in Australië en wordt hij goed beschermd.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan