Ik heb een vrij goed richtingsgevoel en heb zelden de hulp van een GPS nodig. Uitzonderingen zijn drukke stedelijke centra die ik niet ken en af en toe een wildwestlocatie op het platteland.

Braga valt in de eerste categorie, want ook al denk ik dat ik de stad ken, tenzij ik elke keer exact dezelfde route volg, eindig ik heet, bezweet en verbijsterd - en toch niet waar ik wil zijn.

Tot die laatste categorie behoort de Serra Amarela in het Nationale Park Peneda-Gerês, want hoewel er maar een paar wegen zijn waar je zelfs maar over kunt denken om op te rijden, zijn er talloze doodlopende weggetjes die zwaar vermomd zijn als de weg die je wilt. Deze doodlopende weggetjes zijn zo listig gecamoufleerd dat zelfs het navigatiesysteem in de auto erdoor in de war raakt.

Je herkent het scenario wanneer de enige andere auto die je in een uur hebt gezien in tegenovergestelde richting passeert met een hete, bezwete en verwarde bestuurder achter het stuur. Je komt er al snel achter waarom. De weg waar jij op reed - net als de andere bestuurder waarschijnlijk zo'n tien minuten eerder - een weg waarvan je zeker wist dat hij richting Entre-Ambos-Os-Rios ging, leidt in feite naar een modderig pad buiten een vervallen schuur.

Je maakt een vlekkeloze vierentwintigpuntsbocht op het smalle pad - een prestatie die technisch onmogelijk is omdat de breedte van de weg kleiner is dan de wielbasis van de auto - maar op de een of andere manier doe je het zonder 1) tegen de stenen muren te schrapen of 2) over de klif te storten. De twee boeren die vlakbij de weg in hun veld aan het werk zijn, nemen niet eens de moeite om op te kijken.

Credits: Aangeleverd beeld; Auteur: Fitch O´Connell ;

Kaarten

Professor Google stuurt chauffeurs duidelijk vaak op een dag deze kant op. Het vrouwtje is druk bezig op de passagiersstoel om haar kaartleesvaardigheden bij te schaven met behulp van een tien jaar oud kaartboek, maar de weg waar we ons op bevinden - hoe oud die ook is - lijkt niet gemarkeerd te zijn.

Een groep motorrijders klettert voor ons uit een verborgen rijstrook, waardoor onze remmen enigszins bruusk worden getest. In plaats van de motards uit te schelden , bedanken we ze, want omdat we precies op die plek tot stilstand zijn gekomen, zien we nu dat het verborgen laantje waar zij uitkwamen ook een verborgen bord heeft. Het wijst naar waar we heen willen. Vermoedelijk leidde de weg waarop we ons bevonden, die er redelijk hoofdwegachtig uitzag (voor deze contreien), naar een ander modderig pad, verlaten bijgebouwen en ongeïnteresseerde arbeiders.


File

We kwamen al snel in een file terecht, hoewel wij het enige verkeer waren. De rest bestond uit een dozijn langhoornige Cachena-runderen en ze wisten niet waar ze heen moesten, hoewel ze het er in ieder geval over eens leken te zijn dat ze niet op de weg wilden. Ze zoemden en zoemden en keken naar de rotsachtige velden aan weerszijden van de weg, maar wilden daar niet heen om redenen die wij mensen niet konden begrijpen, ook al leek de toegang eenvoudig voor zekervoetige runderen zoals deze mooie beesten. Nee, het toegangspunt dat ze wilden was natuurlijk achter ons.


Een van hen keek recht naar binnen door de voorruit en gaf een machtig gebrul. Hij vroeg ons duidelijk om achteruit te rijden. Ik schudde mijn hoofd. Ik ging niet achteruit rijden op deze weg. Vooruit rijden was al moeilijk genoeg. Er was een strijd van wilskracht. Heb je ooit geprobeerd een koe te verschalken? Een enorm Cachena-beest met gigantische horens? Ik raad het je niet aan. Uiteindelijk werd ik gered van een schandelijke nederlaag door de plotselinge beslissing van een minder confronterende os om zich langs de auto te wurmen, waarbij zijn enorme horens net boven het dak uitkwamen. Uiteindelijk glipte degene met wie ik in een staarwedstrijd verwikkeld was weg om de rest van de kudde te volgen, hoewel ik ervan overtuigd ben dat dit degene was die de auto een scherpe duw gaf toen hij voorbij liep.

Dit alles had veel langer geduurd dan we hadden verwacht en we voelden ons nu nogal hongerig omdat we in alle opwinding de lunch hadden gemist, dus toen we eindelijk bij een café aan de rand van Ambos-os-Rios aankwamen, stopten we om te zien of ze snacks hadden. De enige persoon in de zaak was een oudere vrouw die een van de tafels bezette - en dan bedoel ik ook echt bezette: ze leek er helemaal overheen te stromen. Ze blèrde een naam door een open deur. Misschien had ze deze stemvaardigheid geleerd van de kudde verderop. Een echoënde stem antwoordde vanuit een ver rijk en enige tijd later kwam er een nogal opgewonden en lastig uitziende vrouw aan. We hadden duidelijk haar mysterieuze taak lager op de heuvel onderbroken. Ze schudde verdrietig haar hoofd. Het enige wat ze te bieden hadden waren wat troosteloos uitziende cakejes. Wij schudden op onze beurt droevig het hoofd, meer omdat we haar gestoord hadden dan vanwege de erbarmelijke staat van de banketbakkerij. Er is een restaurant verderop en mijn broer zal jullie graag te eten geven, zei ze. Ze liet plotseling een heldere glimlach zien, het soort glimlach dat zonneschijn brengt in een donkere kamer.

Author

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell