Dit gezegd zijnde, kan de Hardknott Pass worden bereden in de meeste gezinsauto's, uiteraard onder het toeziend oog van zelfverzekerde en bekwame bestuurders. Er zijn haarspeldbochten, onmogelijk lijkende hellingen, afbrokkelende wegkanten en zwervend vee, maar dat maakt allemaal deel uit van het avontuur en het onbetwistbare plezier!

Ik heb deze route in de loop der jaren in allerlei verschillende auto's gereden, van een Austin Mini, 700 en 900 Series Volvos tot een Range Rover MK1 uit 1971. Ik moet echter bekennen dat ik terugschrok voor een poging met de Bentley Eight van mijn vader uit 1989, omdat ik een mooie auto niet wilde riskeren op zo'n steile en bochtige weg. De Bentley Eight is geen berggeit.

Geen slechte wegen

Mijn eerste Hardknott rijervaring was in een Range Rover MK1 uit 1971. Toen ik Ambleside uitreed, had de legendarische merenregen de regio 48 uur lang overspoeld. Maar mijn trouwe Range Rover was perfect voor de klus. Met zijn brullende, benzineverslindende (14 l/km) Rover 3500 V8 en handgeschakelde vierversnellingsbak (met optie voor een lage versnelling) was geen enkele taak te groot. Slechte wegen bestaan niet - alleen de verkeerde auto's! Maar voor mij de perfecte keuze.

De Wrynose & Hardknott Pass zijn beruchte Engelse legendes. Op sommige plaatsen is hij zo steil dat de plaatselijke bevolking "buitenstaanders" vaak aanraadt lange omwegen te maken om het slalomparcours met één spoor te vermijden dat zich omhoog slingert langs wat ooit werd omschreven als de meest "buitensporige" weg van Groot-Brittannië. De plaatselijke bevolking heeft altijd veel verhalen over bezoekende automobilisten die remproblemen hebben of in winterse omstandigheden gestrand zijn. De vraag is vaak gesteld of deze buitengewone route moet worden afgesloten voor alle verkeer, behalve voor lokaal verkeer. Persoonlijk vind ik dat deze geweldige weg moet worden gevierd als een van de mooiste autoroutes van Groot-Brittannië.

Als je bedenkt dat ik uit Wales kom, ben ik niet vreemd van zulke kale, winderige bergpassen. Steile hellingen en steile afdalingen zijn voor mij geen probleem, tenzij er sneeuw en ijs op ligt. Maar elk jaar vertrekken bezoekers van het merengebied vanuit chique tearooms aan het meer en denken dat ze een schilderachtige tocht door een 'vlinder en madeliefjes'-landschap gaan maken. Wat ze in plaats daarvan tegenkomen is een van de meest uitdagende stukken weg in het Verenigd Koninkrijk. Onder normale weersomstandigheden is deze weg echter voor de meeste bekwame automobilisten goed te berijden.

Uitdagingen

Dit grote "schandaal" van een Engelse weg slingert zich rond de hoogste piek van Engeland, Scafell Pike. Ook het diepste meer van Engeland, Wastwater, ligt op de loer in deze bergachtige hoek van het Lake District. Veel inwoners houden nog steeds vol dat de Hardknott een gevaar vormt voor rustige, theedrinkende stedelingen. Aangezien ik in de loop der jaren zelf een aantal mooie voorbeelden heb gezien van onhandig rijgedrag langs deze route, ben ik niet helemaal verbaasd. Ik herinner me dat ik een stel moest redden dat halverwege een steile haarspeldbocht vastzat in hun gloednieuwe (maar halfgare) Ford Scorpio. De uitdagingen van de Hardknott hadden beiden gereduceerd tot jammerende wrakken, volledig overrompeld.

Na het aanschouwen van dat specifieke debacle denk ik dat het niet de moeite waard is om jezelf en anderen in gevaar te brengen als je minder dan honderd procent vertrouwen hebt in je rijvaardigheid. Tegenwoordig zijn er genoeg online recensies die het standpunt van de plaatselijke bevolking over Hardknott bevestigen. Zelfs de politie van Cumbria adviseert de passen met de nodige voorzichtigheid te benaderen.

Volkomen uniek

Voor anderen is deze enigszins ontmoedigende route een feest van prachtige vergezichten. Het is iets volkomen unieks. Degenen die Hardknott al honderden keren hebben gereden, beschouwen hun lokale weg nog steeds als de meest opwindende en ongelooflijke weg om te fietsen, te rijden of zelfs te wandelen. Hoewel de plaatselijke bevolking misschien geneigd is te proberen de meest 'groene-achter-de-kieuwen'-vakantiegangers weg te houden, kiezen velen er regelmatig voor de route zelf te nemen in plaats van te kiezen voor lange omwegen.

Hoe is deze beruchte weg eigenlijk om te rijden? In mijn Range Rover uit 1971 was het een fluitje van een cent. Dat gezegd hebbende, heb ik het in geen enkele auto bijzonder moeilijk gevonden. Ik beschouw mezelf niet als een soort superdriver, maar ik word zelden geplaagd door iets anders dan roekeloosheid - en sneeuw.

De Hardknott & Wrynose Pass klimmen vanaf Greenburn Beck, waar de borden waarschuwen voor "Narrow Road" met "Severe Bends". Maar als je zover bent gekomen, is er geen weg meer terug. Bereid je voor, want je staat op het punt een ritje in de achtbaan te maken. Er zijn afbrokkelende wegdekken en onbewaakte afdalingen die spectaculair honderden meters naar beneden storten. Het meest extreme deel is minder dan twee mijl lang, maar meer dan duizend meter hoog. Sommige haarspeldbochten hebben een helling van 25% en de laatste klim heeft een helling van 33%. Het bord "ongeschikt voor caravans" zorgt voor wat komische opluchting.

De hellingen van de Hardknott zijn steiler dan de meeste Alpenroutes en overtreffen de beroemde uitersten van de Tour de France. Maar mijn oude Range Rover maakte er licht werk van. Ik hoefde niet eens in een lage versnelling te rijden, want de machtige V8 en de lage gearing waren perfect op elkaar afgestemd. Maar net als veel van die nietsvermoedende toeristen werd ik verrast toen ik ontdekte hoe extreem de omstandigheden werkelijk zijn.

Waterstromen

We kwamen aan bij de eerste haarspeldbocht te midden van waterstromen die over de weg stroomden. Het was goed te zien hoe de randen van de weg werden ondermijnd door de vele stortvloeden. De onophoudelijke regen en krachtige wind beukten onophoudelijk op de Range Rover terwijl we ons langzaam een weg baanden naar het hoogste punt van Hardknott. Ondanks alles hield het eenvoudige maar uitstekende verwarmingssysteem ons warm in het spartaanse interieur van de MK1. Er zijn geen tapijten, pluche leer of zachte stoffen bekleding - alleen zware PVC vloeren en stoelen. Maar het was nog steeds subliem stijlvol en vooral comfortabel, luchtig en onmiskenbaar praktisch.

Het punt is, we hebben het gehaald! Toegegeven, het gesprek onderweg was overspoeld met scheldwoorden, maar de klim had de Range Rover niet gestoord. Het geheim is om het toerental hoog te houden en de juiste versnelling te kiezen. Probeer ook de bewegingen van sommige kippen zonder kop achter de wielen van tegemoetkomend verkeer te voorspellen.

Terug in mijn gezellige hotel in Ambleside las ik dat de Hardknott route een kleurrijke geschiedenis heeft. Oorspronkelijk aangelegd door de Romeinen rond 110 na Christus, leidde de weg naar een fort op de top van de pas. Vandaag de dag staat het bekend als Hardknott Fort, met een prachtig uitzicht over de heuvels. Na de Romeinse tijd bleef de weg een onverharde muilezelroute. In 1913 reden de eerste motorvoertuigen over de pas vanaf de minder extreme kant van Eskdale. Hoewel de weg nu volledig verhard is, kan hij het best op een zonnige dag worden bereden. Maar zonnige dagen zijn zeldzaam op deze West-Cumbriaanse heuvels. Verwacht de horizontale regen, stotende zijwind en gladde oppervlakken zoals ik die in mijn Range Rover heb ervaren.

Maar uw geduld en rijvaardigheid worden ruimschoots beloond met uitzichten van wilde, ongerepte schoonheid. Steile rotswanden met schuimende watervallen blijven zoals de Romeinen ze zagen. Aan weerszijden van de valleien stijgen rotswanden op in wervelende wolken. Het moet gewoon gezien worden!

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes