Niemand hoort het graag, maar de kern van onze vele milieuproblemen ligt niet bij de politici die we allemaal zo graag verafschuwen. Noch is het de schuld van degenen die lijnrecht tegenover onze eigen politieke overtuigingen staan. We moeten onder ogen zien dat we geen zondebokken hebben voor onze milieuproblemen. De ongemakkelijke waarheid is dat er te veel mensen op de wereld zijn. Punt. Mensen creëren afval en afval staat gelijk aan vervuiling, vooral als er veel van is. Dus hoe meer mensen er zijn, hoe groter de hoeveelheid afval. Acht miljard van ons creëren duidelijk een enorme hoeveelheid afval en zo wordt de wereld snel één enorme vuilnisbelt.

Slachtoffer van succes

De rotzooi is zowel letterlijk als politiek giftig. We houden allemaal van de buit, maar schuwen de zichtbare buit. Voor velen is het frustrerend dat geen enkele jurisdictie of leiding verantwoordelijk kan worden gesteld, omdat we allemaal op de een of andere manier medeverantwoordelijk zijn. Hoe pervers dit ook mag klinken, de mensheid is misschien het slachtoffer van haar eigen succes.

Je leest dit soort dingen niet vaak in kranten omdat het niet wordt gezien als het soort onderwerp dat een sfeer van politieke correctheid bevordert. In de ogen van sommige mensen grenst het naar buiten komen met iets dat lijkt op wat ik net heb geschreven aan schaamteloos alarm en zou het zelfs als ketterij kunnen worden beschouwd. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat iemand "racist" roept. Maar, wacht eens even, het spijt me te zeggen, dat oude verhaal zal deze keer niet opgaan. Het maakt me niet echt uit wat iemand van mijn of andermans mening vindt, want ik richt me hier niet echt op meningen. Bovendien onderzoek ik koude, harde feiten. Dit is geen tijd voor verdeeldheid zaaiende politiek of het begraven van ongemakkelijke waarheden. Er staat veel te veel op het spel.

Helaas lijkt het schieten op de boodschapper tegenwoordig een populair tijdverdrijf. Maar het doet zelden iemand goed, want zelfs als de boodschapper gewond ligt, blijven de feiten bestaan, zelfs als ze niet worden gehoord. Pogingen om commentatoren aan de schandpaal te nagelen met kreten als "racist" of "dweper" lijken onlogisch omdat racisme in deze context geen rol speelt omdat we het hebben over het menselijk ras in zijn geheel. Dat betekent mensen van alle kleuren, van alle geloven en van alle etniciteiten! Wij allemaal, inclusief ondergetekende.

We hoeven niet te vertrouwen op journalisten om alarmerende feiten naar voren te brengen, want het is eigenlijk de wereld van de wetenschap die bevestigt wat de meesten van ons al jaren weten. Dat wil zeggen, door de mens veroorzaakt verlies van soorten is een groot probleem dat zeker de meest urgente actie rechtvaardigt. Natuurlijk heeft de wetenschap meestal gelijk, want wetenschappelijke conclusies zijn gebaseerd op waarnemingen en statistieken, niet op ijdele overtuigingen.

We weten allemaal de waarheid

In werkelijkheid weten we al heel lang dat de populaties van planten- en diersoorten afnemen. We hebben het allemaal zien gebeuren tegen een achtergrond van groeiende menselijke populaties en hebben niets zinvols of constructiefs gedaan om de gevolgen te beperken. Wat echt alarmerend wordt, is het steeds snellere tempo van uitsterven door menselijke activiteiten die natuurlijke habitats verslinden en vernietigen. Dierenpopulaties zijn sinds de jaren 1970 met bijna 70% afgenomen, maar in dergelijke alarmerende rapporten over het verlies van soorten is lang niet verwezen naar de belangrijkste oorzaak van het verlies aan biodiversiteit. Dat is de onhoudbaar snelle uitbreiding van de menselijke bevolking wereldwijd.

Het sleutelwoord is "duurzaamheid". Dat komt omdat onze groeiende bevolking hulpbronnen opslokt gelijk aan de productiecapaciteit van bijna twee aardes per jaar. Dit is niet alleen verontrustend, maar ook duidelijk onhoudbaar. Als we op de huidige weg doorgaan, zullen we in 2050 grondstoffen nodig hebben die gelijk zijn aan de productiecapaciteit van maar liefst drie aardes per jaar. Naarmate meer en meer van ons meer en meer van moeder Aarde eisen, zullen we het verlies aan biodiversiteit verergeren, de waterschaarste versnellen, de vervuiling doen toenemen en verdere ontbossing veroorzaken doordat grote stukken wildernis worden omgezet in landbouwgrond.

Onze planeet heeft nauwelijks voldoende capaciteit om onze huidige ontluikende bevolking te ondersteunen, laat staan genoeg om alle andere soorten die de eens zo overvloedige rijkdommen van onze wereld delen, comfortabel te onderhouden. Vóór 2023 zal de bevolking de verbijsterende grens van ACHT miljard bereiken en mogelijk zelfs overschrijden. Terwijl ecosystemen en wildlife populaties blijven instorten, kunnen internationale organen niet langer de onbetwistbare correlaties negeren waarmee we geconfronteerd worden.

Een ernstig onderwerp

We weten dus allemaal dat deze problemen bestaan. Wat nodig is, zijn meer visionairen en minder reactionairen. Met andere woorden, meer oplossingen en minder nutteloos commentaar, waaraan ik me schuldig maak. Verontrustend is echter dat zelfs wanneer het onderwerp zo ernstig is, het vaak erg moeilijk is om werkbare oplossingen (hoe voor de hand liggend ze ook mogen zijn) op tafel te leggen. Dit is vooral het geval wanneer mogelijke oplossingen in botsing dreigen te komen met gevestigde culturele normen. Hoeveel leiders in regio's als het Midden-Oosten en delen van Afrika zouden bijvoorbeeld niet onder de indruk zijn als werd voorgesteld dat een van de belangrijkste oplossingen voor bevolkingsbeperking de versterking van de positie van vrouwen is? Wat als werd voorgesteld om kwaliteitsonderwijs beschikbaar te maken voor iedereen? Daarmee bedoel ik een universeel toegankelijk onderwijssysteem dat de emancipatie van vrouwen niet alleen omvat maar actief bevordert als een kwestie van puur pragmatisme in plaats van als een kwestie van gelijkheid.

Er is ook een grote behoefte aan fatsoenlijke gezondheidszorg die voor meer mensen toegankelijk moet zijn. Dit zou gezinsplanning veel gemakkelijker maken. Wat duidelijk is, is dat als de middelen van de wereld eerlijker worden verdeeld, we er allemaal beter van worden. Wat vaak ontbreekt is de ruggengraat om sommige van deze basisfeiten te erkennen, wat uiteindelijk de wens om te handelen de kop indrukt.

We hoeven niet zo ver te kijken als het Midden-Oosten of Afrika om weerstand te zien tegen de feiten. Er zijn mensen binnen de Verenigde Naties die de onbetwistbare realiteit van wereldwijde overbevolking ontkennen en in plaats daarvan waarschuwen voor "paniekzaaierij". Deze mensen zouden er zeker goed aan doen zich de feiten eigen te maken en te erkennen in plaats van vast te houden aan bepaalde verhalen?

Dreigend uitsterven

Zo waarschuwde een VN-commissie in 2019 dat "de natuur wereldwijd afneemt in een tempo dat ongekend is in de menselijke geschiedenis. Het tempo waarin soorten uitsterven versnelt, met mogelijk ernstige gevolgen voor miljoenen mensen over de hele wereld." Het rapport concludeerde dat meer dan een miljoen dier- en plantensoorten met uitsterven worden bedreigd.

De correlatie tussen het toenemende aantal mensen en het uitsterven van soorten valt niet te ontkennen. Omdat mensen en de natuur blijven concurreren om ruimte, verandert de vorm van het leven op aarde voorgoed. Nu het aantal mensen de mijlpaal van acht miljard bereikt, is dit zeker een geschikt moment om alarm te slaan?

Het zal niet gemakkelijk zijn deze problemen aan te pakken, maar het is duidelijk dat het leven met de verschrikkelijke gevolgen van apathie en passiviteit uiteindelijk de grootste uitdaging voor de mensheid tot nu toe zal blijken te zijn.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes