De "family allowance", zoals de Canadezen het noemden, was voor heel wat gezinnen een serieuze hoeveelheid onbelast geld op tafel, want Newfoundland was toen waarschijnlijk de armste plaats ten noorden van Mexico. Velen geloven zelfs dat de Baby Bonus de belangrijkste reden was voor Newfoundland om zich bij Canada aan te sluiten.

Je zou verwachten dat het geboortecijfer daarna nog hoger zou worden, want kinderen betekenen geld. Maar in plaats daarvan begon het geboortecijfer te dalen, eerst langzaam, en daarna sneller.

Meisjes kregen een betere opleiding, vrouwen hadden meer keuzes, en mensen verhuisden naar de grotere steden en de ene grote stad. Nu krijgt de gemiddelde vrouw in Newfoundland nog maar 1,36 kinderen in haar leven, en de bevolking daalt gestaag.

Ik zou dus ook niet veel hoop koesteren dat China, Japan en de meeste Europese landen de sterke daling van hun bevolking met steekpenningen kunnen stoppen. Zo werkt het niet.

Koplopers zijn Zuid-Korea, Japan, Spanje en Italië, die alle hun bevolking deze eeuw met meer dan de helft zullen zien afnemen. China is nog maar net begonnen, met een in januari aangekondigde daling van zijn bevolking met bijna een miljoen, maar ook daar zal de bevolking tegen het einde van de eeuw met de helft afnemen: van 1,41 miljard nu tot slechts 732 miljoen in 2100.

Nog eens 18 landen wacht hetzelfde lot (Thailand, Portugal, Bulgarije, enz.) en halverwege de eeuw zullen 151 landen een dalende bevolking hebben. Tegen het einde van de eeuw zal dat bijna overal het geval zijn, zelfs in Afrika. De reactie, op de plaatsen waar dit al gebeurt, is bijna overal geweest om te proberen het geboortecijfer weer omhoog te krijgen.

Zuid-Korea, met het laagste vruchtbaarheidscijfer ter wereld, heeft in de afgelopen zestien jaar meer dan 200 miljard dollar uitgegeven aan verschillende kindgerelateerde programma's om het geboortecijfer te verhogen, maar tevergeefs. Het gemiddelde aantal kinderen per vrouw dat nodig is om de bevolking stabiel te houden is 2,1; Koreaanse vrouwen krijgen gemiddeld 0,78.

De geboortebevorderende strategieën zijn nu veel geraffineerder dan alleen een forfaitaire babybonus. Ze omvatten grote betalingen ineens voor nieuwe ouders, gratis onderwijs, gesubsidieerde dagopvang voor werkende moeders, belastingprikkels en uitgebreid ouderschapsverlof - maar niets werkt.

In februari verklaarde Japan dat het de subsidies voor de opvoeding van kinderen zal verdubbelen tot 4% van het BBP - 150 miljard dollar per jaar - maar zelfs dat zal het geboortecijfer waarschijnlijk niet doen stijgen. De enige manier om de bevolking in een ontwikkeld land stabiel te houden of zelfs te laten groeien is massale immigratie - wat betekent dat je aantrekkelijk en gastvrij moet zijn voor potentiële immigranten.

De Engelstalige landen doen dat het beste. Canada, met 40 miljoen mensen, is de wereldleider in verhouding en haalt nog eens een half miljoen per jaar binnen. Australië doet het bijna net zo goed, en het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten doen het allemaal ongeveer half zo goed.

Het grote voordeel hiervan is dat zij de verhouding tussen jongeren en afhankelijke ouderen hoog genoeg houden om zich een staat te kunnen veroorloven die voor al zijn mensen zorgt. (Zelfs de VS is een verzorgingsstaat, zij het een schrale.) Dus waarom doen alle andere geïndustrialiseerde landen, inclusief China, Korea en Japan, niet hetzelfde?

Uiteindelijk zullen ze wel moeten, maar ze hebben geen lange ervaring met multi-etnische culturen en ze zijn bang hun "identiteit" te verliezen. Dat is onzin: immigranten van de tweede generatie nemen bijna altijd de taal en cultuur over van het land waar zij geboren zijn. Maar verwacht niet dat de gemiddelde Chinees, Noor of Turk dat al gelooft.

Waar zal de massa-immigratie vandaan komen? Voornamelijk uit Afrika, het enige continent waarvan de bevolking snel zal blijven groeien tot in de jaren 2060 - tegen die tijd zullen de Afrikanen waarschijnlijk ongeveer een derde van de wereldbevolking uitmaken.

Door die hoge bevolkingsgroei zullen veel Afrikanen arm blijven, maar ze zullen elders zeer gewild zijn als potentiële immigranten. Zelfs de Oost-Aziatische landen zullen hun racisme moeten inslikken en hun deuren moeten openen, anders zullen hun economieën wegkwijnen bij gebrek aan mensen om de banen te vullen en voor de ouderen te zorgen.

Het kan geen kwaad om een kleinere bevolking te hebben, maar om dat te bereiken kan een aantal generaties van economische ontberingen nodig zijn. De enige manier om de overgang te verzachten is massale immigratie, dus dat zal zelfs op de meest onwaarschijnlijke plaatsen gebeuren. De dag zal komen dat zwarte Chinezen niet langer een zeldzaamheid zijn.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer