Afgelopen dinsdag kreeg hij nog eens 10 jaar gevangenisstraf voor het lekken van staatsgeheimen (namelijk een officieel verslag van de Pakistaanse ambassadeur in Washington van een gesprek met twee ambtenaren van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken).

Op woensdag werden hij en zijn vrouw Bushra Bibi door een andere rechtbank veroordeeld tot 14 jaar gevangenisstraf wegens corruptie, omdat ze officiële geschenken die hij tijdens zijn ambtsperiode had gekregen (vier Rolex-horloges, een dure pen, manchetknopen) zouden hebben verkocht en de opbrengst ervan zouden hebben gehouden.

En vrijdag veroordeelde een andere rechtbank hem en zijn vrouw tot acht jaar gevangenisstraf omdat ze te snel waren getrouwd nadat zijn vrouw in 2018 van haar vorige man was gescheiden. Volgens de islam moet een vrouw drie maanden wachten voordat ze hertrouwt. Zij zeggen dat ze heeft gewacht; haar ex-man zegt van niet (hoewel hij het er pas onlangs over had).

Had de arme man dat al die jaren op zijn geweten? Of 'herinnerde' hij het zich pas toen het leger het hem vroeg?

Dit gebeurt allemaal omdat er volgende week donderdag parlementsverkiezingen zijn in Pakistan. Het is Imran Khan al verboden zich kandidaat te stellen en duizenden leden van zijn Pakistaanse Tehreek-e-Insaf partij (PTI - Pakistan Movement for Justice) zijn gearresteerd of simpelweg verdwenen om zijn aanhangers ervan te weerhouden te gaan stemmen.

En om er zeker van te zijn dat zijn partij de verkiezingen niet wint - wat bij een vrije stemming wel het geval zou kunnen zijn - hebben de rechtbanken het gebruik van het cricket-bat symbool van de PTI op het stembiljet verboden. De PTI krijgt de stemmen van de armen, die waarschijnlijk analfabeet zijn (40% van de volwassen bevolking kan niet lezen), en zonder de cricketbat weten ze niet op wie ze moeten stemmen.

Pakistan is de wereldhoofdstad van het cynisme. Iedereen weet dat een coalitie van de andere partijen, aangevoerd door een andere voormalige premier, Nawaz Sharif, deze verkiezingen zal winnen omdat hij de zegen van het leger heeft - net zoals Imran Khan de zegen van het leger had toen hij zes jaar geleden premier werd.

Imran Khan zit nu in de gevangenis, voornamelijk omdat hij de steun van het leger verloor toen hij de buitensporige macht van het leger in zowel de politiek als de economie uitdaagde. Maar hij moet niet wanhopen, want zijn vervanger, Nawaz Sharif, heeft dezelfde cyclus doorlopen en heeft nu een gelukkig einde (althans tijdelijk).

Net als Khan was Sharif een legaal gekozen premier die ten val werd gebracht door verschillende beschuldigingen van corruptie toen het leger zich tegen hem keerde. Hij verliet het land voordat de gehoorzame rechtbanken hun definitieve vonnissen uitspraken, zat zijn schande uit in Londen - en nu is hij terug!

Het leger had een vervanger nodig voor Khan, dus Sharif's criminele veroordelingen werden snel verworpen, hij kwam weer thuis en binnenkort zal hij weer premier zijn. Maar het wiel zal blijven draaien, want niemand kan iets doen aan wat Pakistan mankeert zonder de politieke en economische macht van het leger te breken. En niemand kan dat breken.

Een kwart miljard Pakistanen zit gevangen in deze vicieuze cirkel omdat het land zichzelf ziet als in een permanente confrontatie met India, dat zes keer zoveel inwoners en twaalf keer zoveel BBP heeft. Zolang die visie overheerst, zal het Pakistaanse leger als onmisbaar worden gezien en zal zijn positie als eindbeslisser over alles onbetwistbaar zijn.

Het conflict legt een veel kleinere last op India, dat nog nooit een direct militair bewind heeft meegemaakt. (Pakistan is bijna de helft van zijn geschiedenis geregeerd door generaals.) Maar het was altijd al onmogelijk voor Pakistan om te beslissen dat India geen existentiële bedreiging vormt, want als dat niet zo is, waarom moesten ze dan het oude India onder Brits bestuur verdelen?

Bovendien doet de huidige Indiase regering onder premier Narendra Modi's BJP-partij haar best om India om te vormen tot de anti-moslim, hindoe nationalistische staat waarvan Pakistani altijd hebben beweerd dat het die was. Modi zal in april/mei zijn derde verkiezingen op rij winnen en aan het eind van die termijn zal de bewering waar zijn.

Imran Khan was nooit van plan om dat allemaal te veranderen. Hij wilde het niet eens. Ondanks zijn verlangen om de arrogante manipulatie van de Pakistaanse politiek door het leger aan banden te leggen, heeft hij nooit vraagtekens gezet bij de voortdurende confrontatie met India die een gemilitariseerde staat noodzakelijk maakte. Die naar verluidt zelfs kernwapens noodzakelijk maakte.

Misschien komt hij een dezer dagen wel weer aan de macht. Hij is nog steeds een zeer populaire politicus (57% goedkeuring in de laatste geloofwaardige opiniepeiling), en we weten al dat hij bereid is om deals te sluiten met het leger.

Het leger geeft en het leger neemt. Gezegend zijn de namen van de generaals.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer