Dat is de Britse premier Boris Johnson, die zich moeiteloos door eindeloze schandalen en schandaaltjes heeft geworsteld die een mindere schurk zouden hebben afgemaakt. Niet voor niets kenden zijn voormalige collega's van de 'Daily Telegraph' hem als de 'Greased Albino Piglet'. Maar om ten val te worden gebracht door volkomen onschuldige partijen! Vernederend.

Deze week zou 'Boris' (altijd bekend onder zijn voornaam) wel eens eindelijk zijn verdiende loon kunnen krijgen. Niet alleen wacht hij op een veroordeling door hoge ambtenaar Sue Gray voor meer dan een dozijn personeelsfeestjes (met drank) in zijn ambtswoning, Downing St. 10, in een tijd van lockdown. Nu onderzoekt de politie ook zijn gedrag.

Het lijkt zo kleinzielig, terwijl hij met zo veel meer is weggekomen. Als correspondent van de Telegraph in het hoofdkwartier van de Europese Unie in Brussel, wakkerde hij het ongebreidelde Engelse nationalisme aan met verontwaardigde (maar valse) verhalen over EU-voorschriften die bijvoorbeeld voorschrijven dat in het VK verkochte bananen recht moeten zijn, en niet "krom".

Nadat hij naam had gemaakt, was hij een tijdje burgemeester van Londen (hoewel een conservatief, in een stad die over het algemeen Labour stemt). Hij werd een nationaal figuur dankzij het feit dat hij de Brexit-campagne om de EU te verlaten op een haar na won (52%-48%).

Hij kreeg het premierschap door zijn voorganger, Theresa May (ook een conservatief), te ondermijnen, die hij ervan beschuldigde dat ze een zoethartige exitdeal met de EU probeerde te sluiten. Vervolgens sloot hij zelf een soortgelijke deal, riep het uit tot een triomf, won de verkiezingen van 2020 - en binnen een jaar dreigde hij het verdrag dat hij zelf had ondertekend te verbreken.

Bijna elke dag vertelt Johnson schaamteloze leugens met veel charme en schijnbare oprechtheid. Hij staat bekend om zijn luiheid en doet zijn echte werk pas op het laatst mogelijke moment. Hij heeft minstens zeven kinderen van drie verschillende moeders (van wie hij er twee trouwde). Er zijn veel affaires geweest en er kunnen meer kinderen zijn, want hij zal nooit precies zeggen hoeveel hij er heeft.

En dankzij zijn aarzelende leiderschap heeft het Verenigd Koninkrijk een van de hoogste dodentallen van het coronavirus in Europa. Voor dit alles kreeg hij de niet aflatende adoratie van ongeveer de helft van de Engelse bevolking. (Veel minder in Schotland en Wales.) Toch wordt hij nu ten val gebracht door een paar wijn-en-kaas-feestjes. Het lijkt nauwelijks eerlijk.

Waarom zou deze kleine belediging van de publieke opinie hem ten val brengen, na alles waar Johnson mee weggekomen is? Ik denk dat mijn buurvrouw Linda in Camden Town, de wijk in Londen waar wij wonen, wel kan verklaren waarom. Haar moeder Eileen, die vroeger op onze jongste dochter paste, stierf in de eerste dagen van de pandemie.

Tegen 2020 woonde Eileen in een verzorgingstehuis. Zij was een van de vele slachtoffers van een besluit van de regering om ziekenhuispatiënten naar de verzorgingstehuizen te ontslaan zonder hen op Covid te testen om meer ruimte te maken voor nieuwe pandemiegevallen in de ziekenhuizen. Door dit beleid kwam het virus in de verzorgingstehuizen terecht en stierven tienduizenden mensen.

Linda moest afscheid nemen van haar moeder via een I-Phone, en er was geen echte begrafenis. De lijkwagen kwam onze straat in en de buren kwamen gemaskerd en met sociale afstand uit hun huizen om afscheid van Eileen te nemen. Twee zangers en een vioolspeler speelden haar favoriete Ierse liedjes om haar uit te zwaaien.

Niemand omhelsde, niemand ging daarna terug naar Linda's flat. Het was alles wat iemand kon doen in die vreselijke tijd. En de mensen waren toen niet echt boos op Johnson: hij zwaaide nutteloos rond, maar niemand anders deed het ook goed.

De woede is nu gekomen, nu er een infuus is van verhalen over personeelsfeesten in Nummer 10 op een semi-wekelijkse basis voor verjaardagen, voor mensen die weggingen, voor Kerstmis. Ze hadden zelfs een wijnkoelkast en een koffer die speciaal waren ingericht zodat de flessen niet kletterden als ze binnenkwamen langs de politie die het huis van de premier bewaakt.

Dus Johnson is er nu gloeiend bij. Het einde kan komen als Sue Gray's rapport deze week wordt gepubliceerd. Het zou kunnen komen na afloop van het politieonderzoek (hoewel voor de overtredingen alleen boetes worden opgelegd, geen strafrechtelijke sancties). Het zou al in mei kunnen zijn, wanneer de Conservatieven op weg zijn naar een nederlaag bij de gemeenteraadsverkiezingen in het hele land.

Tenzij Johnson eerst aftreedt, zal dat gebeuren door toedoen van zijn eigen Conservatieve partij, die een geoefende techniek heeft om falende partijleiders af te zetten en niet verplicht is verkiezingen te houden na het kiezen van een nieuwe leider. (Conservatieve parlementsleden maken zich zorgen over hun zetels en willen nu geen nieuwe verkiezingen onder ogen zien).

Maar hoe dan ook, hij verlaat No. 10.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer