Daybells fascinatie voor Portugal begon toen hij een paar Portugese kinderen ontmoette door zijn interesse in antiek. Hij leerde hen Engelse geschiedenis, geografie en cultuur om hen te helpen met hun huiswerk en integratie in de Britse samenleving. Uiteindelijk nodigden ze hem uit om mee te gaan naar Portugal voor de zomervakantie en Herbert raakte verslaafd. "Het werd een beetje een grap," vertelde Daybell aan The Portugal News, "want ik vond het zo leuk dat ik op zoek ging naar een huis."

Hij zocht in de Algarve maar vond geen huis dat hij leuk vond.

Uiteindelijk, na vele zomers in de Algarve, nam Daybell het vliegtuig naar Lissabon. In de wachtkamer ontmoette hij een man genaamd Martins. "We spraken met hem, en hij vertelde ons over dit geweldige, voor mij, huis dat hij net had gekocht, en ik had zoiets van 'Oh sh*t, precies het soort huis dat ik had moeten kopen'," legde Herbert uit.

De volgende drie jaar gebeurde er niet veel, totdat een man die Martins kende het huis weer ter sprake bracht in een gesprek. Het bleek dat de eigenaar ziek was geworden en het huis te koop had gezet. "Dus we haalden zo snel mogelijk kaartjes en gingen naar dit huis, dat op dat moment een beetje een ruïne was, maar het was nog steeds een magisch huis en het maakte deel uit van het oude paleis van Serra d'El-Rei," vertelt hij. Herbert werd verliefd op de plek en besloot het te kopen.

Het boek gaat vooral over het proces van het betrekken van zijn huis, maar ook over de vele verhalen die hij hoorde en meemaakte tijdens zijn verblijf in het land. Hij geeft toe dat het eerste hoofdstuk het enige serieuze hoofdstuk in het boek is. Het geeft een inzichtelijke kijk in de realiteit van de Koloniale Oorlog aan de hand van het verhaal van een vrouw die hij ontmoette tijdens zijn eerste bezoek aan Portugal. Aan de andere kant deelde Daybell het verhaal in een hoofdstuk later in het boek, waar een stel dat hij had ontmoet een reis naar Portugal maakte, maar de vriendin had buikpijn. Haar vriend was naar de brandweer gegaan om te kijken of die konden helpen, maar die zagen haar buikpijn aan voor een symptoom van weeën. Het stel sprak niet zo goed Portugees en de brandweermannen spraken ook niet zo goed Engels, dus er ontstond verwarring. Uiteindelijk werd alles opgehelderd en kon de vriendin naar een politieziekenhuis voor behandeling, maar achteraf hebben ze er "hartelijk om gelachen".

"Ik hou van de openheid van de Portugezen, ze accepteren me in dit kleine dorp en als ik er ben nodigen ze me uit voor dingen die er gebeuren," zei hij over de voor- en nadelen van hier zijn, maar hij had ook kritiek op de bureaucratie in het land: "Als je terugdenkt, heeft Portugal een tijd van fascisme meegemaakt, waarin mensen onder controle werden gehouden en onderwijs werd beperkt. De mensen accepteren eindeloze vormen van dingen die totaal overbodig zijn. In het dorp is er bijvoorbeeld een brandweerkazerne en je kunt lid worden van een vriend van de brandweer, waar je misschien 10€ per jaar voor betaalt, maar de formulieren die je moet invullen voor je ouders en wat hun beroepen waren en waar ze geboren zijn, maar dat is allemaal onzin, dat hebben ze allemaal niet nodig. Het enige wat ze nodig hebben is jouw steun in de gemeenschap en een donatie, maar Portugal maakt op veel plaatsen nog steeds mee wat historisch belangrijk was maar nu niet meer, en dat is triest om te zien omdat het een modern, dynamisch land is." Hij betreurde ook het gebrekkige spoornetwerk, voordat hij terugging naar de positieve aspecten. "Iedereen die Portugal bezoekt en weggaat van de echte toeristische plekken, vindt absoluut geweldige mensen, een magische omgeving, uitzicht op het platteland, de zee... Het eten is uitstekend!" Zijn favoriete bier is Sagres.

Het huis maakt toevallig deel uit van het oude paleis van D. Pedro en Inês de Castro, een verhaal waarvan Herbert betreurde dat het niet populair was buiten Portugal.


Hij woont nog steeds in het Verenigd Koninkrijk en gebruikt dit huis als vakantiehuis. "Voor covid kwam ik er ongeveer 3 of 4 keer per jaar en gebruikte het als uitvalsbasis om rond te reizen," deelde hij. Daybells verblijf in het huis varieert meestal van 10 dagen tot twee weken. Als verklaring voor zijn redelijk lange verblijven zei hij dat er "zoveel verborgen schatten in Portugal zijn die je bijna per toeval kunt ontdekken. Dat kleine dorpje waar ik woon heeft een verbazingwekkende kerk; prachtige tegels, met bladgoud versierd altaar, het is een toeristische attractie die maar heel weinig mensen zien."

Herbert Daybell werkt aan een ander boek, dit keer over het leven op het Engelse platteland. "Vanuit het oogpunt van sociale geschiedenis is het belangrijk dat eigenzinnige dingen worden vastgelegd. Ik bedoel, met het Portugal boek heb ik een aantal leuke mensen ontmoet en een aantal heel vreemde en eigenzinnige dingen gezien, en ik heb geprobeerd om daarin vast te leggen wanneer er iets onverwachts gebeurt. Als je alleen maar op vakantie wilt in een plaatsje aan zee zoals Albufeira kun je daar een geweldige tijd hebben, maar als je gewoon een beetje door het binnenland dwaalt waar het buiten de gebaande paden ligt, is het geweldig! Portugal is echt een rijk land aan avonturen en uitstapjes."

Je kunt "Mijn Portugese huis: A Palacial" op Amazon, verkrijgbaar in paperback en op Kindle.

Author

Star in the 2015 music video for the hit single “Headlights” by German musician, DJ and record producer Robin Schulz featuring American singer-songwriter Ilsey. Also a journalist.

Jay Bodsworth