Het is soms een beetje moeilijk om precies vast te stellen wat we bedoelen met "liefde voor Portugal", want ik hoor ook veel geklaag.

In een vorig artikel in Portugal News heb ik degenen genoemd die misschien op de vlucht zijn voor de in hun ogen onsmakelijke politiek in hun thuisland. Maar veel expats zullen ook niet beweren dat ze de politiek van Lissabon begrijpen. Ik weet zeker niet of de binnenlandse politiek van Portugal eigenlijk smakelijker is dan wat er in het Verenigd Koninkrijk gebeurt. Begrijpt iemand, inclusief de politici zelf, echt wat er zich achter de retoriek afspeelt?

Maar politiek is belangrijk. We hebben met eigen ogen gezien hoe onrustig de stijgende vastgoedprijzen in Portugal zijn. De stijgende vastgoedprijzen zijn een direct gevolg van het beleid van Lissabon.

Het aanwakkeren van een vastgoedboom leidt onvermijdelijk tot sociale onrechtvaardigheden, vooral voor inheemse Portugese gezinnen, waarvan velen moeite hebben met huren, laat staan kopen. Dat komt omdat een groot deel van de woningvoorraad simpelweg onbetaalbaar is geworden. Opgeblazen prijzen weerhouden dure woningen er echter niet van om te worden opgepikt door rijke expats. Het was overduidelijk dat dit scenario uiteindelijk zou leiden tot een toenemende mate van onrust. Ik heb dit zien gebeuren in Noord-Wales, waar de lokale bevolking al lang is weggeconcurreerd door nieuwkomers.

In werkelijkheid heeft wat zovelen van ons "leuk" vinden aan Portugal weinig te maken met politiek. Wat het meest aantrekkelijk is, is de unieke cultuur. We horen zoveel over hoe aardig Portugezen zijn, wat duidelijk een aantrekkingskracht heeft. Dan is er nog de enigszins belangrijke kwestie hoe veilig het is om hier te wonen. Portugal staat bekend als een oase van veiligheid in een steeds gekkere wereld. Wat is er niet leuk aan?

Luisteren naar expats en bezoekers die raaskallen over de vele en gevarieerde attributen van de Portugese keuken is behoorlijk vermakelijk geworden omdat het zo clichématig is geworden. Maar lyrisch uitweiden over prachtige 'nieuwe' ervaringen maakt allemaal deel uit van die wedergeboren vibe die de meesten van ons tegenkomen tijdens hun eerste ervaringen met dit fantastische land.

Wat zijn de nadelen?

Maar hoe zit het met de culturele keerzijden? Degenen die we kunnen tegenkomen als we doorgaan met deze Lusofiele leercurve? Laten we eerlijk zijn, zelfs Portugal kan niet altijd uitsluitend door een roze bril worden bekeken.

Natuurlijk is het levenstempo in dit prachtige land van iets meer dan tien miljoen zielen een duidelijk rustiger ervaring dan leven (of bestaan) in het bomvolle Blighty, met zijn bijna 68 miljoen inwoners; of zelfs dat van het naburige Espanha met zijn 48 miljoen zielen. Portugal's resulterende en bedwelmende "manãna" zal sommigen misschien aanspreken, maar anderen kunnen zich er net zo goed aan ergeren.

En dan hoor ik steeds over de gevreesde Portugese bureaucratie. Ik heb er persoonlijk nog niet veel van meegemaakt (omdat ik hier niet woon). Maar ik kan zien hoe vervelend het kan zijn voor mensen die er nog niet mee "opgegroeid" zijn. De Portugezen schijnen het weg te lachen en hun schouders op te halen, zoals ze zo vaak doen. Voor de inheemse bevolking lijkt de wirwar van bureaucratie niet vreemd of bijzonder opzienbarend. Het is hier gewoon de norm.

Wij allemaal, of we nu in Portugal wonen of niet, lijken bekend te zijn met deze unieke Portugese kenmerken. Maar ik kom terug op deze onderwerpen omdat de logica aangeeft (voor mij althans) dat zulke kleine irritaties ooit misschien werden beschouwd als de schattige, kronkelende trekjes die oorspronkelijk onze "expatty" aandacht naar Portugal trokken. Immers, zou het niet saai zijn als het niet zo anders was?


Het punt is dat voor veel expats "van een bepaalde leeftijd" een zekere mate van prikkelbaarheid standaard kan zijn. Als we gewend zijn dat dingen op een bepaalde manier (en op tijd) worden gedaan, kan manãna moeilijk te begrijpen zijn, vooral als het hier de standaardmodus is.

Nieuwe manieren om dingen te doen komen vaak druppelsgewijs bij nieuwkomers binnen. Maar plotseling kunnen mensen worden overspoeld door een cumulatief effect waarbij druppels en dalen zich opbouwen tot een stortvloed. Zo kunnen dingen gemakkelijk veranderen in iets veel chaotischer.

Ik heb met eigen ogen gezien hoe expats overweldigd kunnen raken als ze hun ogen van de bal hebben gehaald tijdens de onvermijdelijke wittebroodsweken. Het is al te gemakkelijk om sterallures te krijgen door de verandering van locatie en een gloednieuwe levensstijl in een zonniger klimaat.

Als de wittebroodsweken voorbij zijn, hebben mensen in Portugal vaak genoeg tijd om zich te concentreren op wat als "negatief" kan worden gezien. Het is logisch dat mensen niet willen dat hun schone lei wordt bezoedeld door iets dat er niet helemaal positief uitziet. Alleen als je tevreden en comfortabel bent en stevig achter het stuur zit, heb je het gevoel dat je alles onder controle hebt. Toch kan controle ongrijpbaar blijken als je niet helemaal zeker weet hoe je alle onvermijdelijke bureaucratische hokjes op de juiste manier moet invullen.

Natuurlijk kan het een beetje lastig zijn om onze wensen en verlangens uit te leggen aan Portugese bureaucraten, vooral als we het plaatselijke taaltje niet vloeiend beheersen. Voeg daar de kleine perversies van de lokale cultuur aan toe. Frustratie kan gemakkelijk uitgroeien tot ergernis.

Acclimatiseren

We moeten gewoon accepteren dat dingen hier gewoon niet op dezelfde manier worden gedaan. Hoewel we ons dit allemaal van meet af aan hebben gerealiseerd, zal het ongetwijfeld een openbaring zijn om met de realiteit om te gaan.

Je denkt misschien dat ik hier te negatief ben? Eerlijk gezegd kan ik je dat niet kwalijk nemen. Maar heb geduld met me.

Zoals ik al eerder zei, waren deze eigenaardigheden vreemd genoeg juist de dingen waardoor ik Portugal ben gaan waarderen. Ik houd ervan OMDAT het zo uniek en zo anders is.

Wij buitenlanders moeten gewoon leren om onze schouders op te halen, net als de lokale bevolking. Deze uitdagingen zijn niet alleen voorbehouden aan de gewone expat of tuinier, want dezelfde uitdagingen worden ook dagelijks aangegaan door de inheemse bevolking.

De waarheid is dat de lokale bevolking geacclimatiseerd is. Ze zijn niet in het diepe gegooid. De geschiedenis van Portugal laat een vrij recent dictatoriaal systeem zien en de oude manieren van doen zijn niet helemaal weggesmolten. De anjers mogen dan allang verwelkt zijn, maar "het systeem" zit nog op veel manieren ingebakken.

Hoeveel tijd wij buitenlanders hier ook doorbrengen als bezoekers of als de nieuwste inwoners van Portugal, we moeten de ratrace-manieren van weleer gewoon achter ons laten. Urgentie is geen belangrijk onderdeel van de Portugese cultuur. Dat is duidelijk!

Hoewel het misschien moeilijk is om sommige bureaucratische anomalieën niet persoonlijk op te vatten, vooral wanneer de klappen ons om de oren vliegen. Het enige wat we kunnen doen, is onszelf afborstelen en het op ervaring afschuiven. Geduld is zeker een schone zaak!

Als nieuwkomers zullen we het systeem nooit veranderen, dat is onze zaak niet. We moeten de klappen opvangen en onze manier van denken aanpassen.

In het Verenigd Koninkrijk kunnen Britse bureaucraten net zo bloeddorstig zijn als hun tegenhangers in welk land dan ook. We raken alleen gewend aan versies van eigen bodem.

De Portugese cultuur blijft een unieke aantrekkingskracht uitoefenen op zowel bezoekers als potentiële inwoners. Het lijdt geen twijfel dat de aantrekkingskracht van Portugal een grote invloed heeft gehad op de manier waarop ik over dingen denk. Ik ben altijd heel blij dat ik hier ben, ondanks de obstakels die af en toe opduiken. Er zijn tenslotte maar weinig dingen die de moeite waard zijn.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes