Om eerlijk te zijn is dat een vaag getal. Geen van beide partijen geeft regelmatig updates over militaire slachtoffers, en het aantal Oekraïense burgerdoden door Russische bommen, granaten en raketten bedraagt slechts ongeveer 11.000 in de afgelopen 26 maanden. Het aantal Oekraïense militaire doden is echter minstens verdubbeld sinds het Amerikaanse Congres zes maanden geleden stopte met het sturen van artilleriegranaten en andere wapens.

Om nog eerlijker te zijn, een aanzienlijk aantal Republikeinse leden van het Huis steunt Oekraïne en slechts een klein aantal is actief pro-Russisch. (De rest is gewoon isolationistisch of wordt gekoeioneerd door Donald Trump, die wel voor de Russen is). Johnson kan zijn baan verliezen omdat hij de hardliners in zijn eigen partij trotseert, maar ze kunnen de stemming van zaterdag niet terugdraaien.

De Senaat is teruggekomen van reces om de gewijzigde stemming van het Huis goed te keuren, die 61 miljard dollar aan militaire hulp aan Oekraïne toestaat. President Biden zal het wetsvoorstel voor het einde van deze week ondertekenen en de Amerikaanse strijdkrachten beweren dat nieuwe voorraden 155 mm granaten en andere dringend noodzakelijke uitrusting de uitgeputte Oekraïense troepen volgende week zullen bereiken.

Is dat snel genoeg om een ineenstorting af te wenden? Waarschijnlijk wel, maar het heeft niet lang geduurd. Toen de door de VS geleverde munitie opraakte, konden de Russen tien granaten afvuren voor elke granaat die de Oekraïners afvuurden - en aangezien de gevechten steeds meer lijken op artillerieduels in de stijl van de Eerste Wereldoorlog met toegevoegde elektronica, gaf dat de Russen de overhand.

"We proberen een manier te vinden om ons niet terug te trekken," zei de Oekraïense president Volodymyr onlangs, maar in feite trekken ze zich terug. Ze verloren Andriivka in februari, nadat ze daar twee jaar lang de frontlinie hadden bezet, en sindsdien zijn de Russen opgerukt naar de buitenwijken van Chasiv Yar, het laatste hooggelegen terrein dat de Oekraïners in handen hadden in de provincie Donetsk.

De Russen hebben zich voorbereid op een groot offensief in juni, maar ze zouden het vroeg kunnen lanceren in de hoop door te breken voordat de Amerikaanse wapens arriveren. Dat zou echter waarschijnlijk een vergissing zijn, want het rasputitsa ('modderseizoen'), dat off-road verplaatsingen door voertuigen bijna onmogelijk maakt, duurt nu vaak tot begin mei als gevolg van de opwarming van de aarde.

Dus als de hernieuwde Amerikaanse militaire hulp in ieder geval tot eind 2024 een Russische overwinning voorkomt - en als Donald Trump volgend jaar januari niet terugkeert als president - wat zijn dan de overlevingskansen van Oekraïne als onafhankelijk land op de langere termijn?

Als de analogie van de Eerste Wereldoorlog relevant is, dan is de volgende stap, voor de ene of de andere partij, militaire muiterij en/of politieke ineenstorting.

Tot nu toe heeft de analogie aardig standgehouden. Een eerste paar maanden van snelle beweging (augustus 1914/maart 2022) wordt snel gevolgd door een verrassende overgang naar loopgravenoorlog en patstelling. Dit duurt drie jaar, onderbroken door incidentele grote offensieven die veel slachtoffers maken maar weinig of geen terrein winnen.

En dan, midden tot eind 1917, heeft de pure zinloosheid van de oorlog het moreel zo erg ondermijnd dat de legers beginnen te muiten of gewoon instorten. De Russen verlaten de oorlog volledig en komen in plaats daarvan in een revolutie terecht. De Franse en Italiaanse legers muiten en hun officieren durven geen offensieven meer te bevelen.

Het equivalente punt op onze tijdlijn van de Oekraïneoorlog in de 21e eeuw zou begin volgend jaar zijn. Toegegeven, de analogie is verre van perfect, maar dat is een probleem met alle historische analogieën. Bij deze oorlog zijn slechts twee landen direct betrokken, niet alle grootmachten, maar de ervaring van de soldaten is zeer vergelijkbaar - en het waren de soldaten die in 1917 muitten, niet de generaals.

Welke kant zal deze keer als eerste instorten? Moeilijk te zeggen. Er is al één muiterij geweest in de Russische strijdkrachten. (De mislukte putsch van Prigozhin afgelopen juni). Hij werd gedood voor zijn aanmatiging, maar hij kwam dicht genoeg bij succes om anderen te inspireren.

Het Oekraïense moreel heeft al een flinke deuk opgelopen door het grillige stop-en-startkarakter van de militaire en financiële hulp van de VS, en de Oekraïense soldaten zullen altijd drie tegen één kansen of erger hebben vanwege de kleinere bevolking van hun land. 'Galant klein Oekraïne' is een geweldige slogan, maar God (zoals Voltaire opmerkte) "staat aan de kant van de grote bataljons."

Het enige dat deze analogie ons daarom kan vertellen, is dat de oorlog waarschijnlijk niet beslist zal worden door een militaire overwinning voor een van beide partijen. De oorlog zal waarschijnlijk beslecht worden door de soldaten van welke kant er het eerst genoeg van krijgen - en als je niet echt tussen hen in leeft, kun je niet weten hoe dicht één van beide kanten bij dat punt is.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer