De feiten zijn nogal verontrustend: uit onderzoek blijkt dat de Britten een volk van zeurpieten zijn, waarbij de ergste zeurpieten 10.168 minuten per jaar besteden aan het uitblazen van stoom. Ouch!

Uit onderzoek is gebleken dat meer dan de helft van het land (56 procent) toegeeft dagelijks te kreunen en dat één op de vijf (19 procent) meer dan drie keer per dag kreunt, wat neerkomt op 1.016 kreunen per jaar, gedurende 169 uur.

Als de Britten niet klagen over het weer of over relaties, is het de werkplek die veel tijd in beslag neemt. Vervelende collega's staan bovenaan (30 procent), vóór collega's die niet hard genoeg werken (28 procent) en onbeschofte klanten (24 procent).

Ondanks onze liefde voor zeuren, hebben we geen tolerantie voor anderen die hetzelfde doen: vier op de tien (40 procent) Britten haten het om naar iemand te moeten luisteren die klaagt en een op de vier mensen (24 procent) heeft toegegeven dat ze zelfs zeuren over anderen die zeuren.

De 'zeurende pom' in Australië

De Winjin' Pom (de naam is een woordspeling op de "whinging pom", een Aussie uitdrukking die gebruikt wordt om te verwijzen naar een persoon van Britse afkomst die voortdurend klaagt over dingen waar hij mee te maken heeft).

De urban dictionary definieert dit als: "Een persoon van Britse afkomst die voortdurend klaagt over elke situatie waarmee hij geconfronteerd wordt. Ze zijn emotioneel niet in staat om met welke ongunstige omstandigheid dan ook om te gaan zonder er negatief commentaar op te leveren".

Niet alleen Portugal

Klagen is niet beperkt tot Portugal, een Engelse krant, The Scotsman, berichtte over de klacht van een bezoeker over een Spaans hotel: "Het entertainment in het hotel was helemaal gericht op de Spanjaarden - waarom kunnen de Spanjaarden niet ergens anders heen voor hun vakantie?".

Een Twitter-account over vakantieklachten somt enkele klassieke klachten op, deze zijn blijkbaar echt. "Mijn financé en ik boekten een kamer met twee bedden, maar we werden in een tweepersoonskamer geplaatst. Nu ben ik zwanger". Een ander las: "Ze zouden topless baden op het strand niet moeten toestaan; het was erg afleidend voor mijn man die alleen maar wilde ontspannen".

Vraag het een willekeurige reisorganisatie en zij zullen u waarschijnlijk vertellen dat de Britten de bron zijn van de meeste klachten. Er is een door de Britse media aangemoedigde gedachtengang dat klagen korting, terugbetaling of een ander voordeel oplevert. De klachten van het vakantieklachten Twitter-account hebben hen waarschijnlijk geen korting opgeleverd. Dat heet 'uitproberen'.

Zijn het alleen de Britten die klagen?

Als je de lezersreacties op online artikelen van The Portugal News doorneemt, lijkt het er wel op dat we veel klagen. Vorige week schreef ik over klantenservice. Onnodig te zeggen dat dit veel reacties opleverde, negen van de tien waren negatief. Toen ik ze doorlas, vroeg ik me af of we wel in hetzelfde land waren, laat staan in dezelfde winkels. Ik ben zelden geconfronteerd met de problemen en de vermeende onbeleefdheid waarover veel lezers klaagden. Ik heb gemerkt dat het personeel in de winkels behulpzaam en beleefd is, meestal heel vriendelijk. Er zullen altijd uitzonderingen zijn, maar die lijken zich vooral voor te doen in de dienstensector en niet in de detailhandel.

In elk land zijn er risico's in de dienstensector, maar het is gemakkelijk om een bedrijf waarmee je van plan bent zaken te doen te controleren. Een persoonlijke aanbeveling is altijd goed of gewoon de naam van het bedrijf googelen, het zal u verbazen hoeveel achtergrondinformatie online beschikbaar is.

Het is niet de aard van de Portugezen om onbeleefd of onvriendelijk te zijn, zij zijn van nature een zeer warm en gastvrij volk. In de jaren tachtig hebben we twee Gallup Polls laten uitvoeren, en beide jaren was de belangrijkste reden waarom mensen overwogen naar Portugal te verhuizen: "Het Portugese volk".

Persoonlijk heb ik veel gereisd, en ik ben nog nooit een gastvrijer volk tegengekomen. Ik woon al 49 jaar in Portugal, dus ik denk dat ik uit aanzienlijke ervaring kan spreken.

Zijn wij het probleem?

Voor de overgrote meerderheid van de lezers zijn deze opmerkingen niet bedoeld. Maar sommige mensen benaderen de lokale bevolking, in winkels, cafés enz. met wat ik een negatieve houding zou kunnen noemen. Ik moet toegeven dat ik dit heb gezien en dacht, dit is niet de manier om goede service te krijgen.

Veel Portugese lezers reageren op online klachten met het simpele antwoord dat als het je niet bevalt, je andere landen hebt om naartoe te verhuizen. Niemand dwingt u hier te blijven. Hoewel veel mensen het niet met me eens zijn, laten we de feiten onder ogen zien. Het is een voorrecht om in Portugal te wonen, we zijn gasten, en mogen dat niet vergeten. Als we hier niet geboren zijn, zijn we te gast. U hebt genoeg keuze uit andere plaatsen om te wonen, hoewel ik betwijfel of u ergens een betere zult vinden. Enquêtes bevestigen dit, Portugal is een toplocatie voor expats. De ontvangst is warm en oprecht. Eerlijk gezegd veel beter dan sommige mensen (niet u natuurlijk) verdienen.

Sommige mensen hebben tegen me gezegd, we betalen onze belastingen, dus we hebben alle recht om te klagen. Daar ben ik het niet mee eens. Belasting betalen maakt je niet de 'eigenaar' van het land met het recht om te klagen en je rechten op te eisen. Als u naar een restaurant gaat en betaalt na uw maaltijd, betekent dat niet dat u de eigenaar bent van het restaurant! Als je de maaltijd niet lekker vond, ga dan ergens anders heen. Wij betalen ons belastinggeld voor de diensten die wij krijgen, en als u vindt dat die niet goed genoeg zijn, ga dan op zoek naar iets beters.

Dat kan een grotere uitdaging zijn dan je beseft.

Author

Resident in Portugal for 50 years, publishing and writing about Portugal since 1977. Privileged to have seen, firsthand, Portugal progress from a dictatorship (1974) into a stable democracy. 

Paul Luckman